මා සිටියේ ඇයගේ පැමිණීම අපේක්ෂාවෙනි. කිසිම නොයිවසිල්ලක් නොතිබුනේ මෙවැනි හමුවීම් මට ඉතා සුපුරුදු ඒවා වූ නිසාය. කෙල්ලකු වෙනුවෙන් බලාසිටීමට සිදුවූ වාර අනන්තය. අනාගතයේදිත් එය එසේම සිදුවනු ඇත. විනාඩි පහක් ගතවන කල්හි ඇය පැමිණියාය. වටපිට බැලූ ඇය වහා මගේ අත අල්ලාගෙන වමත මත කොල කැබැල්ලක් තබා මගේ අත ගුලිකරවා තදකර ආපසු හැරුනාය.

............................... වසර හතරකට පෙර....
සුදු පෙණ කැටි ඇතිකරමින් කලු ගල්වලට වැදෙන ජල පහරක් දැකගත නොහැකි වූවත් තරමක අපිරිසිදු ගතියකින් යුක්තවූ ඒ ජල පහර පාසල් කාලයේ අප සිත් ඇදගත්තා මෙන්ම පාසැල හැරගිය පසුවද අප එතැනට ගෙන්වා ගැනීමට සමත්විය. මසකට අඩුම තරමේ දෙවතාවක්වත් එහි යෑම මගහැරුනේ නැත.
එහි යන හැම වතාවකම අප විවේක ගන්නේ 'මියුරියෙල්' ඇන්ටිගේ කබානාවේ බව අප හුරුපුරුදු සැවොම දනිති. රගර් බෝලයක් අතැතිව ටැප් රගර් ගසනා සික්ස් පැක් ඇති එවුන් අතර අපි ටෙනිස් බෝලයක් රැගෙන සම්බෝල කඩන්නට හෝ බෝල පාස් කරන්නට යොමුවීම අපට මහා ලොකු දෙයක් නොවුනත් එයින් ලැබූ වින්දනය දන්නේ අප පමනය.

මේ සියල්ල වෙනස් කලේ 'ජප්පා' විසින් surfboard එකක් රැගෙන ඒමත් සමගය. එය අපට මහා ලොකු දෙයක් බව නොපිලිගත්තෝ නොවෙති. එහි සිටගෙන surf කිරීම කෙසේ වෙතත් එහි දිගාවී මුහුදු රළ අතරින් යෑම අමුතුම ආශ්වාදයක් ගෙන දුන්නේය. අවුරුදු කාලයට ගමේ හෝ නිවසේ හෝ බඳින ඔන්චිල්ලාවට රණ්ඩු වූයේ කෙසේද ඒ අයුරින්ම අපි surfboard එක සඳහා රණ්ඩු වූයෙමු.

මුහුදට බියක් දැක්වූ 'කසුන්' පවා ඒ පොර කෑම් වලට එක්වූ බව සිහියට නැගෙද්දී දෑස කඳුලින් තෙමීයන්නේ නොදැනීමය. ඔහු අපට අහිමි කලේද මේ මහා සාගරයම නොවෙද? ඒ ගැන කතා කිරීමට ශක්තියක් නැත. ඔහුගේ වියෝවෙන් පසුවද අපි සාගරය හා සම්බන්දය නොනැවැත්වුවේ එයට තිබුන බය නිසාද නැතිනම් කුමක් නිසාද යන්න නිසැකවම කිව නොහී.
කසුන් යන්නම ගොසිනි. තවත් දෙදෙනෙක් ලංකාවේ නැත. එකෙක් ලංකාවේ සිටියද ඌ සිටින්නේ අනුරාධපුරයෙනුත් එහා වන්නි ප්‍රදේශයකය. තවත් එකෙක් බොරලැස්ගමුව අවට සිටියද ඌව සම්බන්ද කර ගැනීමට වඩා ගිම්හානයේ හිම මිනිසෙක් සෑදීම පහසුය.

මේ නිසාවෙන් අප හමුවීම් වලට ඉතිරිව සිටියේ මාත් තව දෙදෙනෙකුත් පමණකි. තව වැඩ කිහිපයක් කර ගැනීමට තිබුන නිසාවෙන් මා කෙලින්ම ගල්කිස්ස වෙරළ තීරයට පැමිනෙන බව යහලුවන් දෙදෙනාට පවසා ඒ වැඩ සඳහා පිටත් වුනෙමි.

මේ කාලය මට මෙන්ම මගේ බිරිඳට සතුට ඉහවහා ගිය කාලයක් ලෙස හැඳින්විය හැකිය. ඇය සිටියේ කුළුඳුල් දරු ප්‍රසූතිය සඳහා දින ගනිමිනි. ඇය සමග ගතකළ යුතු කාලය වැඩිවූ අතර ඉඩක් ලැබුන සැනින් යහලුවන් සමග ගල්කිස්සේ යෑම මා ප්‍රිය කලෙමි. කලින් අවස්ථාවල නම් මේ ගමන් ගැන බිරිඳ දැනුවත් වුනත් මේ අවස්ථාවේදී ඇයට බොරුවක් පවසා ගියේ එසේ තනිවම විනෝද වීම යුක්ති සහගත නොවේයැයි මා පිළිගත් නිසාවෙනි.

සිතුවාට වඩා ඉක්මනින් වැඩ සියල්ල අවසන් කරගත් මම යහළුවන්ට ඇමතුමක් නොදමාම ගල්කිස්ස වෙරළ තීරය වෙත යන්නට පිටත් වුනෙමි. ගමන සඳහා වැඩි වේලාවක් ගත නොවූයේ කොළඹින් ඉවතට වාහන තදබදයක් නොපැවතුන හෙයිනි. ගල්කිස්ස උසාවිය අසලින් බස් රථයෙන් බැසගත් මා පාර මාරුවී වෙරළ දෙසට පිහිටි පටු පාර දිගේ ඇවිද ගියෙමි.

වෙරළ අසලට යන්නට විනාඩි දෙකක් තුනක් ගතවන්නට ඇත. අප හමුවන ස්ථානයේ ඔවුන් නොසිටි නිසාවෙන් මම ඇමතුමක් ලබාගතිමි.
'මචන් මම ඇවිල්ලා ඉන්නේ..උඹලා කොහේද'
'අඩෝ උඹ කලින් ආවද..විනාඩි පහක් දීපන් අපි එන ගමන් ඉන්නෙ. වෙලා වැඩි නිසා අපි රේල් පාර දිගේ හිමීට ඇවිදගෙන එන්න හැදුවෙ'
'ඉක්මනට වරෙල්ලා බන්..මට බඩගිනිත් එක්ක. බඩු ටික උඹලා ගේනවනේ..'
'හරි යකෝ ..හිටපන්..කම්මැලි නම් සුද්දියෙක්ගේ ගලක් දිහා බල බල හිටපන්'
සංවාදය තවදුරත් ගෙන ගියද ඒවා මෙහි සඳහන් කරනු නොකැමෙත්තෙමි.

උන් දෙදෙනා රේල් පාර දිගේ එනවා කී නිසාවෙන් මා රේල්පාර දෙසට පැමිනියේ මුහුද දෙස බලා හිඳීමට ඇති නොකැමැත්ත නිසා නොවේ. සමහරවිට බඩගින්න නිසා වන්නට පුලුවන. වෙනදා රේල පාරේ හිඳගෙන ඔලුවේ තඩි නැත්නම් උකුණන් බලවා ගන්නා දැරිවියන් සිටියේ නැත. රේල්පාරේ වාඩිවී සිටිනා කැහැටු මිනෙසෙකු හැරෙන්නට රේල් පාර පාලුය.
මම අනික් පසට හැරුනෙමි.

අනික්පස දර්ශනයට හාත්පසින්ම වෙනස් එකක් නිසා මා එදෙසම බලා සිටියෙමි. අපේ ආච්චිලා සීයලා කියන වචන වලින්නම් 'සීදේවී' ගෑණු ළමයෙකි. ඇය සිටින්නේ තනිවමය. නිල්පාට ඩෙනිමක් සහ රෝසපාට බ්ලවුස් එකක් ඇඳ සිටි ඈ ඇත්තටම ලස්සනය. තරමක මහත..නැත්නම් පොඩි චබ්බ ගතිය නිසා ඈ පිරිපුන් එකියක් යැයි කීමට සිත්දේ...සුදු හමට ඇලුනු රෝසපාට බ්ලවුසය ගෙනදුන්නේ 'Wow she is damn hot' යනුවෙන් මුහුදු සුළඟට මුසුවුන සුසුමකි.

මේ සිරිය විඳින්නට ගතවුනේ විනාඩියකටත් අඩු කාලයකි. ඇය බලා සිටින්නේ මා දෙසය, නැතිනම් මා පිටුපස මට වඩා කඩවසම් තවකෙකු සිටී.
'තෝ වගේ පිස්සෙක්..' මටම කියාගත් මා කොයිකටත් කියා පිටුපස බැලුවෙමි. කිසිවකු නැත. සුළඟටත් නොදැනෙන සුසුමක් හෙලූ මා නැවත ඈ දෙස බැලීමි.

ඇගේ මුහුණේ සිනහවක් නොතිබුනද දුකක් තිබුනා කියාද මතකයක් නැත. ඒ මුහුණ ඇත්තටම අමුතුය. ඈ පියවරක් ඉදිරියට නැතිනම් මා දෙසට පියවරක් තැබුවාය. කොතරම් කෙල්ලන් ආශ්‍රය කර තිබුනද ඒ මොහොත කකුලේ මහපට ඇඟිල්ල පොළොව දෙසට නැවෙමින් බිම හෑරීමට පටන් ගති.
ඇයගේ අත්වල කිසිවක් නොමැත. අඩුම තරමේ උරහිසේ Handbag එකක්වත් එල්ලාගෙන නැත. පියවර වෙනස් කළ ඈ රේල්පාර මැදට පැමිණියාය.

කිසිවක් සිතාගත නොහැකි මම ඈ දෙසම බලාසිටියෙමි. පසුපසින් දුම්රියක හඬ ඇසේ. වහා දුම්රිය එන දෙස බැලූ මම නැවත ඈ දෙස බැලුවෙමි. ඇය පෙර ලෙසම රේල්පාර මැද සිටගෙන සිටී. දුම්රියේ ශබ්දය එන්න එන්නම වැඩිය. මා කෑ ගසීමට උත්සාහ කලත් එය ව්‍යර්ථ වූවේය. ඇය රේල්පාරෙන් ඉවත්වන අයුරක් පෙනෙන්නට නැත. ඇගේ මුහුණ කිසිම වෙනසක් නොපෙන්වයි. මට කලිනුත් තේරුම් ගැනීමට නොහැකිවූ ඇගේ මුහුණ එලෙසමය.

මා කිසිවක් සිතුවේ නැති බව මට හොඳාකාරවම මතකය. අප දෙදෙනා අතර තිබුනේ අඩි දහයක පමණ පරතරයකි. මා හැකි වෙර යොදා ඈ අසලට දිව්වෙමි. ඇයව දෑතින් බදාගත් මා ඈ තල්ලු කරගෙනම නමුත් ඇය දැඩි ලෙස ග්‍රහණය කරගෙනම රේල්පාරෙන් ඉවතට පැන්නෙමි. එසැනින් දුම්රිය අප පසුකර ගියබව දුටුවෙමි. ලඟම පිහිටි අවන්හලක සිටි මිනිසෙකුගේ කෑ ගැසීම නිසා සුලු මොහොතකදී සෑහෙන පිරිසක් අප දෙදෙනා වටකර ගත්තෝය.

මම ඇයව වත්තම් කරගෙන නැගිට්ටෙමි. අසල සිටි පිරිස මොනවදෝ කියමින් කෑ ගසති. මම ඇයගේ මුහුණ දෙස බැලුවෙමි. දෑස්වල, කම්මුල් වල කඳුලු තිබුනේ නැත.
'යකෝ අපි දැක්කා ඈතදී සීන් එක. මොකද්ද යකෝ උනේ'
මගේ යහලුවන් දෙදෙනාද පැමිණ ඇත. රැස්ව සිටි පිරිස තවමත් කෑ කෝ ගසති. සමහරු මගේ කරෙන් අල්ලාගෙනය. කොල්ලන් පිරිසක් ඇයව මගෙන් වෙන්කොට ප්‍රශ්න කිරීමක යෙදී සිටී. ඇය නිහඬය.

කරේ තිබූ අත් ගසාදැමූ මා ඉක්මනින් ඇය වෙත ගියෙමි. ඈ මා වෙතට පැමිනියාය.
'I cant undestand what they are saying' ඇය පැවසුවාය.
දැන් නම් ඇයගේ මුහුණේ යම් තැති ගැනීමක සළකුණු ඇත.
'Ok dont worry. You are not Srilankan?'
'No. Im from Maldives'
'මචන් මේකි මොල්ඩිවුස්. සිංහල තේරෙන්නෙ නෑ. අපි මේකිව ගෙදර ගිහිල්ලා බස්සමු. නැත්නම් තව මොනව කරගනීද දන්නෑ' මම යහලුවන්ට කීවෙමි.

අසල සිටි කොල්ලන්ට සහ අනෙකුත් අයට මම කරුණු පැහැදිලි කර දුන්නෙමි. ඒ පොඩි වෙලාවට උන් වෙනමම කතාවක් හදාගෙන තිබුනි. මම සහ මේ මාලදිවයින් කෙල්ල අතර සම්බන්දයක් ඇති බවත් මා අතින් අනාථවීම නිසා කිසිවක් කරගත නොහැකි ඈ සියදිවි නසාගන්නට ගිය බව වෙරළ තීරයටම පැතිරවීමට ඔවුන් සමත්වී තිබුනි.

උන් කිසිම බයක් සැකක් නැතිව ඒ පිළිබඳව විමසීම මා කුපිත කරවීමට සමත්විය. යහලුවන් දෙදෙනා නොමැති වන්නට එතැන එක්කෝ මා පිහි ඇණුමකට ලක්වන්නට හෝ දැඩි ලෙස පහර කන්නට ඉඩ තිබින. මේ අතර පොලිස් බයික් දෙකක් පැමිණ අප අසලම නැවැත්වීය. ඒ නිසාවෙන් රැස්ව සිටි පිරිස මදක් පිටුපසට වූවෝය.
'119 එකට කෝල් එකක් ආවා suicide attempt එකක් කියල. කවුද suicide කරගන්න හැදුවේ. ඔයාද? පොලිස් මහතෙකු ඇය දෙසට හැරී ප්‍රශ්න කළේය.
'සර්..එයා ලංකාවෙ නෙමෙයි. මෝල්ඩියුස්..සිංහල බෑ' මම පැවසුවෙමි.
'ඔයාගේ මෙයත් එක්ක තියෙන සම්බන්දෙ මොකද්ද?'
'ම..මගේ..එහෙම සම්බන්දයක් නෑ. මම තමයි මෙයාව බේරගත්තේ'
'ඇත්ත කියනවා. මේකේ බරපතලකම දන්නේ නැද්ද. හිරේ යන්න වෙන වැඩක්. බොරු නොකිය කරුණාකරල අපිට ඇත්ත කියනවා'
'ඇත්ත තමයි කියන්නේ සර්' 'මේක ඇහින් දැක්ක කවුද ඉන්නෙ'

නොසන්සුන් වූ පිරිස ගේ හඬ නිසා ඉන්පසු කියූදේ පැහැදිලිව ඇසුනේ නැත. ඉදිරියට පැමිණි වයස හතලිහක පමණ පුද්ගලයෙකු කතා කරන්නට විය.
'රාලහාමි..මම මේක දැක්කා. මේ ගැණු ළමයා ගොඩක් වෙලා ඉඳලා රේල්පාරෙ හිටියෙ'
'එතකොට තමා කොහෙද හිටියෙ. මොනව කරමින්ද හිටියෙ'
'මම අර රෙස්ටුරන්ට් එකේ උඩ තට්ටුවේ එලවලු කප කප හිටියෙ'
'හ්ම්ම්..ඉතින් ..ඊට පස්සෙ'
'මම හිතුවෙ කෙල්ල, කොල්ල එනකම් ඉන්නව කියල. එතකොට මේ මල්ලි බීච් එක පැත්තේ ඉඳලා ආවා'
'ඉතින්..' පොලිස් නිලධාරියාගේ හඬ උස්විය.
'මේ මල්ලිත් කෙල්ල දිහා බලන් හිටියා' 'දෙන්නා කතාබහ කලාද' 'නෑ රාලහාමි. මුකුත් කතාකලේ නෑ. පස්සෙ කෙල්ල රේල් පීල්ල මැදට ආවා. ටිකකින් කෝච්චියක් එන සද්දෙ ඇහුනා. මම කෑගැහුවා. කෝච්චියේ සද්දෙට ඇහුනේ නැතුව ඇති. දෙන්නගෙන් කවුරුවත් මගේ දිහා බැලුවේ නෑ' 'ඉතින්..'
'පස්සෙ..පස්සෙ..ඒක දකිනකොටත් මගේ ඇඟ හීතල වෙලා ගියා රාලහාමි.

මේ මල්ලි කෙල්ල දිහාවට දුවගෙන ගිහිල්ලා කෙල්ලත් එක්කම රේල් පාරෙන් එලියට පැන්නා. දශමයයි තිබ්බෙ. මම හිතුනේ දෙන්නම ඉවරයි කියල. මම කෑ ගහගෙන පල්ලෙහාට දුවගෙන ආවා'

'තමා මොනවද දැක්කෙ'
'මේ දෙන්නා රේල් පාරෙ එහාපැත්තෙ වැටිලා ඉන්නව. මම කෑගහගෙන ලඟට දිව්වා. මම හිතුවෙම මැරිලා කියලා. මොකද දෙන්නා හෙලවුනේවත් නෑ' තවදුරටත් ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න කළ පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනා මාගෙන් තව ප්‍රශ්න වැලක්ම ඇසුවෝය.
පසුව මගේ යහලුවන්ගෙන්, අවට සිටි එකෙක් දෙන්නෙක්ගෙන් ප්‍රශ්න කළ ඔවුහු මාගේ ආධාරයෙන් මාලදිවයින් කෙල්ලගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම ඇරඹීය.
ඇය දැඩි ලෙස නොසන්සුන් වී සිටි අතර ඔවුන් අසන ප්‍රශ්න බොහොමයකට පිළිතුරු දීමෙන් වැලකී සිටියාය. ඇය සතුව අන්න්‍යතාව තහවරු කිරීමට කිසිම ලියකියවිල්ලක් හෝ පාස්පෝට් එක පවා තිබුනේ නැත. එය තම නිවසේ තිබෙන බව ඇය පැවසුවාය. එසේනම් නිවසට ගොස් භාරකාරයන්ට මේ පිළිබඳව පවසා පාස්පෝට් බාරදෙන ලෙසට ඇයට නියෝග කෙරුනි. නමුත් ඇය තරයේ කියා සිටියේ නැවත නිවෙසට නොයන බවත්, එසේ ඇයට බලකලහොත් නැවත කොයිම හෝ වෙලාවක සියදිවි හානිකරගන්නා බවත්ය.

භාරකාරයන්ට සිද්දිය සැල කිරීමද ඇය නැවත සියදිවි හානිකරගැනීමට හේතුවක් විය හැකි බව ඇය පැවසුවාය. පොලිස් නිලධාරීන්ට පවා කරන්නේ කුමක්ද යන්න පිළිබඳව කිසිත් සිතාගත නොහැකි වූවා විය යුතුය.
'මල්ලි ..ඕයි මේ අහනවා. තමුසේට තේරෙනවා නේද. අපිට කෝල් එකක් ආපු නිසයි අපි ආවෙ. 119 කෝල් එකක බරපතලකම තේරෙනව නේද? මේ කෙල්ලට තේරුම් කරන්න බෑ. මේකිව පොලිසියට අරන් යන්න පුලුවන්. ඒත් එහෙම කළොත් උඹට ලොකු ප්‍රශ්න වලට මූණ දෙන්න වෙයි..'
'අයියේ ..මට පොඩ්ඩක් කෙල්ලට කතා කරන්න දෙන්න. මම කොහොමහරි හිත හදන්නම්. නැත්නම් කෙල්ල ආයේ suicide කරගන්න හැදුවොත් බේරගන්න බැරිවෙයි..ප්ලීස් අයියේ..'
'යකෝ උඹ කතාකරන විදියට හිතෙන්නෙ උඹයි මේකියි අතරෙ ඇත්තටම සම්බන්දයක් තියෙනව කියලනේ..'
'නෑ අයියේ එහෙම දෙයක් නෑ..මමයි මෙයාව බේරගත්තේ. මට පොඩ්ඩක් කතාකරන්න දෙන්න..මම කැමති කරවගන්නම කෙල්ලව ගෙදර එක්කගෙන යන්න'
'හරි..ඉක්මනට කතා කරනවකො...මෙ තමුසෙලා මොනවද වටවෙලා බලන් ඉන්නෙ. යනවලා. අපි ඉතුරු ටික කරගන්නම්' ඔහු කෑ ගැසීය.

ඇය මා හා කතා කිරීම ඇරඹුවාය. ඇයට වයස අවුරුදු දහ හතරකි. පහළොස්වෙනි උපන්දිනය යෙදී ඇත්තේ හෙට දිනයටය. ඇය ලංකාවේ කොල්ලෙකු සමග ආදර සම්බන්දයක් පවත්වන අතර ඔහු මැයට පිටුපා වෙනත් කෙල්ලකු හා සිටීමේදී ඇයගේ අතටම අසුවී ඇත. ඒ පිළිබඳව ඇතිවුන කළකිරීම, තරහව මිශ්‍රවුන හැඟීම් නිසා ඇය දිවි නසාගන්නට තීරණය කර තිබුනි.

මම හැකිපමන ජීවිතයේ වටිනාකම ගැන ඇයට පැහැදිලි කර දුන්නෙමි. ඇය අසා සිටියාය. කෙසේහෝ නිවෙස බලා යාමට ඇය කැමති කරවා ගත්තෙමි. නමුත් ඇය කියා සිටියේ පොලීසිය නොපැමිනිය යුතු බවයි. එයට කැමැත්ත පලකරනවා ඇරෙන්නට වෙනත් පිළියමක් නොතිබුනි. පොලීසියට කරුණු පැහැදිලි කර දුන්නද ඔවුන් ඇයගේ නිවසට පැමිනිය යුතුම බව පැවසුවෝය.
'හරි..අයියේ මම කෙල්ලව ත්‍රීවීලර් එකක දාගෙන යන්නම්. අයියල නොදැනෙන්න ෆලෝ කරන්න. නැත්නම් කෙල්ල ආයේ කලබලයක් කලොත්..'
ඇත්තටම ඒ පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනා මා ගැන සිතූ නිසාවෙන් එයට කැමති වූවෝය. මා ඇය සමග ත්‍රීවීලර් රථයක ඇයගේ නිවෙස බලා පිටත් වුනෙමි. මා සමග මගේ යහලුවන් දෙදෙනාද පැමිනියෝය. ත්‍රීවීලරයේ යෑම අපහසු වුවද යහලුවන් දෙදෙනා සිටියේ එකා අනෙකාගේ ඔඩොක්කුවේය. යන අතරතුර මා ඇගෙන් දුරකතන අංකය ඉල්ලුවෙමි. එය යහපත් චේතනාවෙන් කළ ඉල්ලීමක් විය. ඇයට එය මතක නැති බවද ඇගේ දුරකථනය ඒ මොහොතේ ලඟ නැති බවද පැවසුවාය. ඒ වෙනුවට ඈ මගේ අංකය ඉල්ලා ගත්තාය. කුඩා කොල කැබැල්ලක මම මගේ අංකය සටහන් කර දුන්නෙමි.

ඉන්පසු සිදුවූ සිද්දි දාමය කීමෙන් මා ඔබ වෙහෙසට පත් නොකරමි. මහත්වූ ආයාසයකින් අනතුරුව පොලීසියෙන් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නොවී ඇය ඇගේ නිවෙසට ඇරලවූ අතර මා ඇතුලු යහලුවන් දෙදෙනාද නැවත පැමිනියෙමු. මා කළ වැඩේ බරපතලකම පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනා මෙන්ම මගේ යහලුවන් දෙදෙනා නැවත නැවත පවසන්නට වුවෝය. එම පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනා වෙනුවට වෙන නිලධාරීන් දෙදෙනෙකු මේ සිද්දියට පැමිණියානම් මා සිර ගෙයි කූරු අතර සැඟවෙන්නට ඉඩ තිබුනි. තව දශමයක් එහාමෙහා වුනානම් ජීවිත ගනනාවක ඉරණම කෙසේ වෙනස් වන්නට තිබුනාද? මා සහ මාලදිවයින් කෙල්ල ජීවිතක්ෂයට පත්වනු ඇත.

පැතිරෙන කටකතා සවන් වැකෙන මාගේ බිරිඳ කුමක් කරගනීද? ඇය සහ කුස තුල සිටින දරුවා කෙසේ මේ සඳහා වන්දි ගෙවයිද? මගේ අම්මා තාත්තා.... මා සමග පැමිණි යහලුවන් දෙදෙනා..ඔවුන්ගේ පවුලේ අය.... මේ නිසාවෙන් මාතුල ඇතිවූ මානසික පීඩනය ගැන අමුතුවෙන් කියන්නට උවමනා නැතැයි සිතමි. ..............................

මම කොල කැබැල්ල දිගහැර බැලුවෙමි.

'You gave me life. You gave me a reason to live. By the way Im wearing the smile you gave me. Thank you sir!!!'

දිගු සුසුමක් පිටකල මා ඈ දෙස බැලුවෙමි. ඈ පුටුවෙ වාඩිවී මේසය මතට දෙ අත් තබාගෙන සිටී. සෙමෙන් ගොස් මට තබා තිබූ අසුනේ වාඩිවුවෙමි.

'Alright...Good evening'
'Good ....evening sir..'
' So, today is the first day of the class. mmm...This will be a revision class and I hope school teachers have covered all the relevant chapters'.

'Sir...there was a chapter..they couldnt cover. But you did..' ඇය සෙමෙන් පැවසුවාය...

තේජන අබේදීර

නුගේගොඩින් බස් එකට නැග්ගෙ ඉක්මනට යන්න බලාගෙන. බස් එකේ සෙනග වැඩිය හිටියේ නෑ. ජනේලේ අයිනේ සීට් එකේ වාඩිවෙලා ඔලුවත් සීට් එකට හේත්තු කරගත්තෙ මහන්සිය නිසාමයි. විනාඩි දහයක් වගේ නින්ද යන්න ඇති. ඇහැරල බලනකොට තාම මහරගම. බස් එක හෙලවෙන්නෙවත් නෑ. අවුරුදු දවස්නෙ. ෆෝන් එක අතට අරන් කෝල් එකක් ගන්න හදලත් ආයේ ඕනේ නෑ කියල හිතුන.

පමුණුව පාරට යන පැත්තේ පාරේ සෙනග පිරිලා. ඒ එක්කෙනෙක්ටවත් මට තරම් ප්‍රශ්න නැතුව ඇති කියල හිතුනෙ නිකමටම නෙමේ.
මහරගම ඉඳල කොට්ටාවට යන අතරතුර පර්ස් එකේ තියන සල්ලි ටික පස් හයපාරක්වත් ගනින්න ඇති. ඉස්සර මාරු සල්ලි කරදරයක් කියල එහෙමෙහෙ විසිකලාට අද ....ඒවත් ගනන් කිරීමට එකතුවුනා. රුපියලේ දෙකේ කාසි වල පවා තිබුනෙ පුදුම ආඩම්බරයක්.
ඒ අතරේ ආපහු එකපාරටම මතක්වුනා කුරුටු ගාපු නෝට්ටු දැන් පාවිච්චි කරන්න බෑ කියල.

ගැස්ට්‍රයිටිස් හැදෙන්න වගේ බඩ ඇතුලෙන් හීනියට රිදුමක් ආවා. ආයෙත් ගනන් කරා. ගනන් කරනවාට වඩා නෝට්ටු දෙපැත්ත පෙරලල බැලුවා. ඔව් මට මතක තිබුනා හරි. එක දාහේ කොලේක පෑනෙන් ලියල තිබුනා.
'පර බල්ලො..මුන් සල්ලි පාවිච්චි කරන්න දන්නෙ නෑ. අපි එපැයි දැන් ඕවට බැංකු ගානේ යන්න ඕනේ'
මම හිතෙන් බැන්නා. තව තව දේවල් කිය කිය බැන්නා. සමහර ඒවා වචන විදියට මිමිනුනාද කොහෙද.. හෙට අවුරුදුනේ. බැංකුවල සල්ලි හෙට මාරුකරයිද. දැන් ඒවා මාරු කරන්න දීපු කාලේ ඉවරයි කියල ගන්න බෑ කියයිද? මගේ පපුව දන්න ගත්තා. බස් එකේ උඩ රැක් එකේ වතුර බෝතල් තියෙනවා මට මතක්වුනා. ඉස්සිලා පිටිපස්සෙ ඉස්සරහ දෙකේම බැලුවා. වතුර බෝතලයක් තිබ්බේ නෑ.

ඔලුව ඉස්සරහ සීට් එකේ බාර් එකෙන් තියාගත්ත මම කල්පනා කරන්නට වුනා. 'කොට්ටාව බහින්න...කොට්ටාව ටිකට් ගත්ත ඔක්කොමල බහින්න'
බස් එක අද්දන්න ඔන්න මෙන්න කියල තියෙද්දි මට බැහැගන්න පුළුවන් වුනා. ගෙදරට මුකුත් අරන් ගියොත් අපරාදේ..මම ගෙනියන දේවල් අත්‍යවශ්‍යම ඒවා නෙමෙයි නම් කිසිම වැඩක් නැතිවෙනවා. තාත්තා ගේ අතට සල්ලි දෙනවා. එතකොට ඕනකරන දෙයක් ගනීනේ.

පහුගිය සති දෙකටම මම වියදම් කලේ රුපියල් එක්දහස් හයසිය තිස් හතයි.
ඒවත් ඕනම දේවල් වලට විතරයි. සීනි, පාන්පිටි, පාන්, බිත්තර, සෝයාමීට් වලටයි, පොඩි එවුන්ගේ බේත් වලටයි ගමන් වියදම් වලටයි තමයි ඒවා වියදම් වුනේ.
පොඩි උන් අවුරුද්දට අලුත් ඇඳුම් ඉල්ලුවේ නෑ. බිරිඳ ලඟ එකතු කරගත්තු සල්ලි වගයක් තිබිලා උන්ට ටී ෂර්ට් දෙකක් අරන් දුන්නා. අවුරුද්ද හැමෝටම මෙහෙමද..

නෑ නෑ එහෙනම් වෙනදටත් වඩා පමුණුවේ සෙනග ඉන්නෙ කොහොමද ...
කොටාවෙන් බැහැපු මම ගෙදරට යන බස් එකේ නැගලා දහතුනේ ටිකට් එකක් ඉල්ලනකොට මතක්වුනා කලින් මම මේ දුර ත්‍රීවීලර් එකේ රුපියල් 150 ක් දීලා යනහැටි.
'ආ..මහත්තයා කොහොමද ..අම්මලගේ ගෙදර යනවද? හොදයි හොදයි අවුරුද්දට ගෙදර යන්නත් එපැයි' සූකිරි විකුණන මල්ලි බස් එකට නැගලා. කියවගෙන යන ගමන් පුරුදු විදියට සූකිරි පැකට් දෙකක් දික්කලා. 'අනේ මල්ලි අද එපා..'

මට වෙන කියන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. හැමදාම කොට්ටාවෙදි ඔහුව දැක්කොත් සූකිරි පැකට් දෙකක් ගන්න මම අද නොගන්නේ ඇයිද කියල ඔහු බලාගෙන හිටියෙ හිතාගන්න බැරුව වගේ.
පස්සෙ ඔහු හිනාවෙලා යන්න ගියා. ඒ හිනාව සමච්චලයට දාපු එකක් නොවන බව මට හොඳටම තේරුම් ගියේ ඔහුගේ මුහුණේ ඉරියව් දැක්කහම. ගෙදරට යනකොට තාත්තා වත්ත සුද්ද කරනවා.

'බස් එකේද ආවේ?' මම හිස වනාගෙන ඇතුලට ගියා.
'කෝ පොඩ්ඩො'
'ලොක්කට සනීප නෑ. ඊයෙත් ලේඩි රිජ්වේ එක්කගෙන ගියා'
නයින්වෙල්ස්, ඩර්ඩන්ස්, ලංකා ගිහින් ඉන්ශුවරන්ස් ක්ලේම් කරපු කාලේ මතක්වුනා.
'අම්මා කෝ' 'නිදි තාම ..වැටුන එකේ අමාරුව තාම තියෙනවා'

'මට වතුර තිබහයි. වතුර එකක් බීලා එන්නම්' මම කුස්සියට ගියේ ඇත්තටම වතුර තිබහ නිසා නෙමෙයි. ෆ්‍රිජ් එක ඇරල බැලුවා. ඒක ඕෆ් කරල..ඇතුල හිස්.
එලවලු කූඩේ තිබ්බේ මාලුමිරිස් කරලකුයි, කැරට් අල දෙකකුයි. මම හිතුවා හරි. තාත්තා කවදාවත්ම අමාරුකම් කිව්වේ නෑ. මට එදා කෝල් කරපු වෙලාවෙ නිකන් හිතුනා මේ දවස්වල අපිට වගේමයි කියලා. කුරුටුගාපු නෝට්ටුව යකාට ගියාවේ.
ඒක මට තියාගෙන ඉතුරු ඒවයින් තාත්තට දෙනවා. තාතතයි මමයි වෙනදා වගේ රටේ ප්‍රශ්න පත්තර විස්තර ඔක්කොම කතා කරල තමයි ගෙදර ප්‍රශ්න වලට බැස්සෙ. තාත්තා කියන්නේ ගොඩක් අඩුකරලා. මාත් ඉතින් ගොඩක්ම අඩු කරලා කිව්වෙ.
'හෙට අවුරුදු නිසා කඩවල් ගොඩක් වහයි. වැස්සකුත් එනවනේ. මම දැන් යන්න හදන්නෙ. යන ගමන් තාත්තාත් යමු ගිහිල්ලා බඩු ටිකක් ගමු' මාගේ පෙරැත්තය නිසාම කුඩයකුත් අරගෙන තාත්තා මාත් එක්ක යන්න එලියට බැස්සා.

අම්මට වැඳලා මාත් අවුරුද්ද පහුවෙලා එන්නම්කෝ කියාගෙන පිටත්වුනා. කඩවල් ගොඩක් වහලා තිබුන නිසා ෆුඩ් සිටියට යන්න අපි තීරණය කළා. මම ගනන් හදල එක ගොඩකට ගහපු සල්ලි ටික අරගෙන තාත්තා ගේ අතේ තිබ්බා.
'දැනට මේකෙන් ගමු'
'මේක තියාගන්න. අමාරු වෙලාවනේ. අම්මටයි මටයි එච්චර දේවල් ඕන වෙන්නෙ නෑ' තාත්තාට තේරෙන්න ඇති මම දුන්න ගානෙන් මම මේ දවස්වල දුවන හැටි.

'නෑ නෑ ඔය ටිකෙන් ඕනම කරන ටිකක් හරි දේවල් ගන්නකො' මගේ කටේ බලේට තාත්තා ෆුඩ් සිටිය ඇතුලට ගියා. මම කෑශ් කවුන්ටර්ස් අසලම ෆෝන් එක බලමින් සිටියා. ටික වෙලාවකින් කවුන්ටර් එක ලඟ තාත්තා ගේ කටහඬ ඇහෙනවා.
'ඉන්න බලන්න ..ඕක අයින් කරන්න එපා. බෝංචි ටික අයින් කලොත් ගාන හරිද'
'නෑ සර් ඒත් තව ...පොඩ්ඩක් ඉන්න බලන්න...ඒත් තව රුපියල් හැත්තෑවක් මදි'

මම එතැනට යනකොට තාත්තා එලවලු එකින් එක අයින් කරනවා. 'ඉතින් සර් ..ඔය චොකලට් එක අයින් කරන්න. එතකොට ගාන හරියටම හරි'

'නෑ නෑ එපා..ඉන්න ..දැන් බලන්න....'
තාත්තා කියවගෙන යනවා.
'තාත්තේ මොකද්ද ප්‍රශ්නේ. කීයක් මදිද' එහෙම ඇහුවට මට දෙන්න තියෙන්නේ අර කුරුටුගාපු දාහේ කොලෙයි තව මාරු කාසි වලින් දහසයකුයි විතරයි. මට අතින් සංඥා කළ ඔහු විනාඩියකින් පමන ගැටලුව විසඳගෙන ආවා.

'ඉස්සර ඉඳලම චොකලට් වලට ආසයිනේ. මෙන්න මගෙන් අවුරුදු තෑග්ගක්'
මා කුඩා කළ සිටම කැන්ඩොස් කැශූනට් චොකලට් පෙරේතයෙකි. අඩුම තරමේ මගේ පුතුන්වත් එලෙස නැත. මා උසස්පෙළ පන්තියේදී දවසක තාත්තා කැශූනට් එකක් අරන් දුන්නා මතකය. මගේ කැශුනට් චොකලට් එක නිසාවෙන් ඔහු එලවලු වර්ග කිහිපයක් ගත් බඩු වලින් ඉවත් කර තිබුනි.

රුපියල් එකසිය විස්සක් මගේත් ඔහුගේත් හිත් එක්ක කොහොම ඔට්ටු වූවාදැයි හරියටම කිව නොහේ.
'එක්ස්කියුස් මී මිස්...එක්ස්කියුස් මී...'
කවුන්ටර් එක ලඟින් නැගුන හඬ මා ඉබේම ඒ දෙස මා නෙත් යොමුකිරීමට සමත්විය. කවුන්ටරයේ සිටි කෙල්ලගේ දෑසින් කඳුලු බේරෙනු දුටුවෙමි.

ඈ බලා ඉන්නේ මා දෙසද..ඔව් මා දෙස බව ස්ථීරය. මගේ වමත මගේ වම් ඇසට ගියේ ඉබේමය. එහි කඳුලුය.

කවුන්ටර් එකේ පෝලිමේ සිටි මිනිසාගේ හඬට ඒ දෙස බැලූ ඈ නැවත මාදෙස බලා නැගූ සිනාව සුකිරි මල්ලීගෙන් නැගුන සිනාවමදෝයි මට සිතුනි.

තාත්තා වැළඳගත් මා කඳුලු සඟවාගෙන ඔහු සමග ෆුඩ් සිටියෙන් එලියට බැස්සෙමි. තාත්තා නැමැද ඔහුගෙන් ඉක්මනින් සමුගත්තේ තවදුරටත් හැඟීම් හිරකරගෙන සිටි නොහැකි නිසාවෙනි. දිගු හුස්මක් සමග උඩ බැලූ කළ සූර්‍යයා යලිත් වළා අතුරින් එබෙන්නට මාන බලන හැටි දුටිමි.
වළාවන්ට හැමදාටම සූර්‍යයා සඟවාගත නොහැකිය.
හැමදාම වැසි වසින්නේ නැත. මා සූර්‍යයා හා සිනාසුනාදැයි නොදනිමි. නමුත් අමුතු හැඟීමක් සමග සිත ගත ප්‍රබෝධමත් වූවාසේ හැඟේ.

රුපියල් දහසයකින් නුගේගොඩට යන්නට නොහැකිය. ටිකට් එක විසි පහකි. අද බැංකු වසා ඇති නිසා කුරුටුගෑ දාහ එසේම තැබූ මා කැශූනට් එකේ කොලේ ගැලෙව්වෙමි...හැටන් නැශනල් බැංකුව පසුකරගෙන ඉදිරියටම ඇදුනෙමි. මා ලද හොඳම අවුරුදු තෑග්ග මා සමග නිසා සිත ගත දෙකම පිරී ඇත...

#තේජන_අබේදීර

'අදවත් පන්සල් යමුද ..'
'පෝය කියල පන්සල් ගානේ ගෑටුවට වැඩක් නෑ සරලා..අපි හොඳ දෙයක් කරනවනම්..හොඳට ජීවත් වෙනවනම් ..අනුන්ට කරදරයක් වෙන්නෙ නැත්නම් එච්චරයි ...ඔය බොරුවට පන්සල් ගිහිල්ලා හිත සනසගන්න බොරු කරල එන එකට මන් කැමති නෑ...'
'ඔයා කැමති නැත්නම් නිකන් ඉන්න..මම තනියෙන් හරි යනවා..මේක අපි මැරි කරල එන පළවෙනි පෝය...ඒකටවත් පන්සල් යන්න එන්න බැරිනම් ඔයා නිකන් ඉන්න..'
'සරලා...විශේෂ දවස්වලට පන්සල් ගිහිල්ලා ඔයා මොකද්ද බලාපොරොත්තු වෙන්නේ...'
'විශේෂ දවස් නෙමෙයි ඔයාව මැරි කරන්න කලින් මම කොහොමත් පන්සලත් එක්ක හිටියා..ඔයා මැරි කලත් හරි..එක පාරක් යන්න උනාද ...'
'හරි රණ්ඩු වෙන්න ඕනේ නෑ..ඔයා ගිහිල්ලා එන්න..ගිහිල්ලා මට වාහනේ එවන්න..මට එලියට යන්න තියනව ...එනකොට කැබ් එකක් දාගෙන එන්න පුළුවන් නේ..'

සරලා නුරුස්නා ස්වරූපයකින් එතැනින් ඉවත්ව ගියේ තවදුරටත් ඔහු සමග කතාකර පලක් නැතිබව දන්නා නිසාය. සුදුවතින් සැරසී කාරයට නැගුනු ඈ රියදුරු සමග පිටත් වූවාය.

ගුවන් පාලම පසුකරගෙන රථය ඉදිරිය ඇදෙද්දී සරලා ජනේලයෙන් පිටත බැලුවේ කිසිවක් දකිනු රිසින් නොව දැනුනු තනිකම මදකට හෝ නැති කරගන්නා අටියෙනි. මාර්ගය දෙපස වැඩ කරනා කම්කරුවන් සුපුරුදු පරිදි තමන්ගේ වැඩවල නිරත වී සිටිති. ඉදිරියෙන් ගමන් ගන්නා කොලු රැලකි. උන් ක්‍රිකට් පිති සහ බෝල අතැතිව සිනාසෙමින් දඟලමින් ගමන් කරති.
බස් නැවතුම්පොළේ වාඩිවී සිටිනා වයසක ගැහැණියකි. ඇය නුදුරින් වූ විශාල මල්ලකි. ඇයට අසලින් සිටගෙන සිටින්නේ කොල්ලෙක් සහ කෙල්ලකි. ඔවුන්ගේ ඇඳුම් දෙස බලනා කල පන්සල් යන්නට ලැස්ති වී සිටිනා අයුරකි. ඒ දුටු සරලාගේ සිත යම් තිගැස්මකට ලක්විය.
ඒ ගැන වැඩිදුර නොසිතූ ඇය සුසුමක් පිටකලාය.
'මැඩම් ...අපි ආවා...' රියදුරුගේ හඬින් පියවි සිහියට පත් ඈ පනාවක් ගෙන කොණ්ඩය පීරන අතරතුර රියදුරු ඇමතුවාය.
'විලී...දැන් මහත්තයා ගන්න යනවා නේද ..'
'ඔව් මැඩම් ..මැඩම්ට පුළුවන්ද එනකොට කැබ් එකක එන්න..මොකද මහත්තයාගේ වැඩ ඉවරවෙනකොට කීය වෙයිද දන්නෙ නෑ මැඩම් ...'
'ආ ඒකට කමක් නෑ විලී...මම එන්නම්..' කියූ සරලා තම බෑගයද රැගෙන රථයෙන් බැස පන්සල දෙසට ඇවිද ගියාය.

'අනේ මේ අසරණයට කීයක් හරි දෙන්න නෝනා....මේ පෝය දවසේ ...' තම මුදල් පසුම්බියෙන් රුපියල් සීයේ නෝට්ටුවක් රැගෙන යාචකයා වෙත පිරිනැමු ඇය ඉදිරියට ගියාය. යාචකයා පින් දෙනු ඇසුනත් අය අසා සිටීමට රිසියක් නොමැතිව ඇය පසු නොබලාම ගමන් කලාය.

බිම බලාගෙනම ගමන් කල ඇයට ඇගේ පයට පෑගෙන වැලි කැට එහාමෙහා වෙන අයුරු දැකගැනීමට හැකි වුනෙන් ඒ දෙසම බලාගෙන ගමන් කලේ එයින් සිතට යම් සහනයක් දැනුනු නිසා විය යුතුය.
ඉදිරියෙහි වූ පඩිපෙළ නැගීමට ඇති නිසා වැලි කැට දෙස බලාසිටීමෙන් ඇතිවූ සහනය වෙනුවට ඇයට සුසුමක් පිටවූයේ නිතැතිනි. බෑගය තරමක් බර වූ නිසාවෙන් පඩිපෙළ නැගීමට අපහසු විය. ඇයට තරමක් ඉදිරියෙන් පඩිපෙළ නගින වයසක අම්මා කෙනෙකි. ඇය අතේත් තරමක බෑගයක් ඇත. ඇය තමාට වඩා පහසුවෙන් පඩිපෙළ නගිනවා නොවේදැයි සරලා සිතුවාය.

වයසක මව ඈ දෙස හැරී බලා මද සිනහවක් පෑවාය.
'දුවට අමාරුයිද...පඩිපෙළ නගින්න...'
'නෑ අම්මේ..පොඩ්ඩක් මහන්සියි ..' සරලාද ඇයට මද සිනහවක් පෑවාය.
'හිතේ තියන බර අයින් කරල පඩිපෙළ නගින්න දුවේ...එතකොට මහන්සිය නැතිවෙයි...මම එහෙමයි මෙච්චර ලේසියෙන් යන්නේ...' ඇය තමාගේ හිත කියවන්නේ කෙසේදැයි සරලා පුදුමයට පත්වූවාය.

ඇය වයසක මව සමීපයටම ගියාය.
'මාත් ඔය වයසෙදි ගොඩක් ලොකු බරක් හිතේ තියාගෙන මේ දුව යන විදියටම මේ පන්සලට ආවා මතකයි...මම අද දුවට කියාපු දේ එදා මට අම්ම කෙනෙක් කිව්වා...මාත් ඔය දැන් දුව පුදුම වුනා වගේ පුදුම වුනා...' සරලා සිනාසෙන්නට වෙර දැරුවා මිස කිසිවක් නොකීවාය.
'දුව කසාද බැඳලා වැඩි කලක් වෙන්න බෑ..අද මහත්තයට වැඩ...දුවට පන්සල් යන්නම ඕන නිසා දුව තනියම ආවා...එහෙම නේද ...'
මෙය නම් කිසිසේත්ම විය නොහැකිය. ඇය බලා සිටියාක්මෙන් සියල්ලම පවසන්නේ කෙසේද. පුදුමයට පත් සරලා තවමත් ඇය දෙස බලාසිටී.

'දුව මේ පඩියෙ අයිනකින් වාඩිවෙන්නකො...ඔය මල්ල පැත්තකින් තියලා..' කියූ වයසක මව ඉහල පඩියෙන් වාඩිවූවාය.
සරලාද පුදුමයත් සමගම මව පෙන්වූ පඩිය මත වාඩි වූවාය. 'දුව උදේට කාලත් නෑ නේද ..මෙන්න මේක කාලා ඉන්න..' වයසක මව සරලා වෙත දිගුකලේ බනිස් ගෙඩියකි.
එය ප්‍රතික්ෂේප කිරීම යුතු නැති නිසා ඇය එය පිළිගත්තාය. මවද තවත් බනිස් ගෙඩියක් ගෙන එයින් කැබැල්ලක් අතින් කඩාගෙන කන්නට වූවාය. ඇය නැවත කතා කරන්නට විය.

'දුව දන්නවද මම ඒ කාලේ යාලුවෙලා හිටිය කෙනාව මට කසාද බඳින්න බැරිවුනා...'
'අනේ....ඇයි අම්මේ ඒ...මොකද උනේ..' සරලාට නැගුනු දුක හමුවේ ඈ ඇසුවාය.
'එයාට අපේ ගෙදර අය කැමති උනේ නෑ..'
'ඉතින් මොකද උනේ. අම්මේ...'
'ඒක නිසා මම ගෙදරින් ගේන කිසිම යෝජනාවකට කැමති උනේ නෑ...මම ගෙදර අයගෙන් පලිගත්තා...මාව බලන්න අය ගෙදරට එනකොට මම පිස්සු විදියට රඟපාලා ඒ ඔක්කොම අවුල් කරල දැම්මා...අම්මල මට බැන්නා..සමහර වෙලාවට ගැහුවත් එක්ක...' ඇයට සිනහවක් මතුවිය.

'අනේ...ඉතින් ...' 'මම හිතුවෙ මම යාලුවෙලා හිටපු කෙනා මම වෙනුවෙන් ඉඳිවි කියල...ඒත් ඒක එහෙම උනේ නෑ...එයා මාස තුන හතරකින් වෙන කසාදයක් කරගත්තා...'
'පිරිමි ඔහොමමයි අම්මේ...'
'ඔව් දුව...ඉතින් මම ඒකෙන් ගොඩක් මානසිකව වැටුනා ...පස්සෙ මම ගෙදරින් ගෙනාපු යෝජනාවකට කැමති වෙලා කසාද බැන්දා...'
'ඒක තමයි අම්ම කරපු මොලේ ඇතිම වැඩේ...තමන් වෙනුවෙන් ඉන්න බැරි මිනිහෙක් මොකටද ...'

'හ්ම්ම්...මම බැන්ඳ මනුස්සයට සල්ලිබාගෙ හොඳට තියනව ..ඉඩකඩන් වගේම යාන වාහන තිබ්බා. පයින් ගියපු මම කාරෙකේ යන්න පුරුදු උනා...'
'ඒ ජීවිතේ හොඳයි තමා අම්මේ...ඒත්...'
'ඔව් දුව මුලදි හිතපු දේවල් ...මවපු හීන ..ටික කාලයක් යනකොට හීනම විතරක් උනා...මනුස්සයා නරක නෑ..ඒත් එයා මාව තේරුම් ගත්තේ නෑ...'
'ඔව් අම්මේ...හරියටම හරි..මිනිස්සු අපිව තේරුම් ගන්නෙ නෑනේ...අපිට ඕන දේකට සල්ලි දීලා ..ඉල්ලන දේවල් සල්ලි වලට අරන් දීලා විතරක් සතුටක් දෙන්න බෑ...'
'මගේ මහත්තයා මට කිසිම අඩුවක් කලේ නෑ සල්ලි වලින්...හැබැයි මොකද්ද අඩුවක් මගේ ජීවිතේ තිබ්බා දුව...ඒ අඩුව මගේ ඔලුවට ලොකු බරක් උනා...කසාදෙන් මාසෙකට පස්සෙ ආපු පළවෙනි පෝය දවසේ මම තනියම ආවා මේ පන්සලට...'

'මොනවා.....අම්මගේ මහත්තයා පන්සල් එන්න බෑ කිව්වද...' ඇය සිනාසුනා මිස එයට පිළිතුරක් ලබා නොදී කතා කරන්නට වූවාය.
'ඉතින් මම ඔයා වගේ මෙහෙම පඩිපෙළ නැගගෙන එනකොට හම්බවුන අම්ම කෙනෙක් මට ගොඩක් දේවල් කියල දුන්නා....ඒ දේවල් තමා මම මේ දුවට කිව්වෙ...' 'එතකොට අම්මේ....අම්ම කලින් යාලුවෙලා හිටපු කෙනා ගැන ආයේ හොයල බැලුවෙ නැද්ද ....'
'ඒක දුව ....ඔයා ඔයාගෙන්ම අහන්න ඕන ප්‍රශ්නයක් නේද...මගෙන් ඇහුවට..' වික්ෂිප්ත වූ සරලා ඇය දෙස බලාසිටියාය.

'දුව...සමහර පිරිමි ගැන අපිට තේරුම් ගන්න බෑ...ඇත්තටම මිනිස්සු හිතන්නේ තෙරුම් ගන්න අමාරු ගෑණු කියල...නෑ..ඒක වැරදියි...තේරුම් ගන්න අමාරු පිරිමි...'
'ඇයි අම්ම එහෙම කියන්නේ....'
'ඔයා ඒ දරුවගේ වෙඩ්න් ෆොටෝ එකක්වත් දැකලා තියනවද...'
'කාගෙද ? කාගෙද අම්මා ...' 'සහන්ගේ....'

'මොනවා....අම්මා මේ මොනවද කියවන්නේ...අම්මා කොහොමද සහන්ව දන්නේ...'
'කියන්නකො දුව ...ඔයා සහන්ගේ වෙඩින් ෆොටෝ එකක්වත් දැකලා තියනවද ....අඩුමගානේ එයා බැඳපු කෙනාව හරි දැකලා තියනවද ...'
'නෑ අම්මා...නෑ...මම දැකලා නෑ...මොනවද ඔයා මේ කියන්න හදන්නේ....'
'සහන් ඇත්තටම කසාද බැන්දද නැත්නම් ....'
'නැත්නම් ...නැත්නම් මොකද්ද ...අම්ම කියන්නේ සහන් බැන්දේ නෑ කියලද....'
'මම දන්නෙ නෑ...ඒක ඔයාගෙ වැඩක්...ඒත් එයාගේ එක පුරුද්දක් ඔයාට මතකද ....'

'පුරුද්දක්...මොන පුරුද්දක්ද...මට තේරෙන්නේ නෑ...මගේ ඔලුව රිදෙනවා...'
'හොඳට මතක් කරල බලන්න දුව...හැම මාසෙකටම පාරක් සහන් පුරුද්දක් විදියට කරන දෙයක්...'
'දෙයියනේ....ඔව් ....අද ....අද පෝය දවස නේද ...අනේ....ඔව් ....අම්මේ මට මතකයි....අනේ ...මට මතකයි...' සරලාගේ නෙතඟින් ගිලිහෙන කඳුලු බිඳක් පිසදැමූ වයසක මව ඇය දෙස බලා අහිංසකව සිනා සුනාය.

'අම්මේ....අනේ....කියන්න අම්මේ...මට මේ ඔක්කොම ඔලුවට බරයි...'
'මම ඉස්සල්ලාම කිව්ව වගේ බර බිමින් තියන්න...එතකොට මනසත් සැහැල්ලුයි...' සරලා වයසක මව දෙස හොඳින් බැලුවාය. කොහේහෝ දැක ඇති හුරුපුරුදු ගතියක් ඇයගෙන් දිස්වේ. ඒත් හරියටම කවුද කියා මතකයේ නැත.

'අම්මා ..මට ඔයාව හොඳට පුරුදුයිනේ....ඔයා කාගේ කවුද...' වයසක මව සිනාසුනාය විනා කිසිවක් නොකීවාය.
'අම්මේ කියන්නකො...අනේ....මම දැන් ඔලුවෙ බර ගොඩක් අයින් කලා...'
'දුව මට පරක්කු වෙනවා....මම ගිහිල්ලා එන්නම්...ඔයාට තෙරුවන් සරණයි ...කල්පනාවෙන් හිතට එකඟව වැඩ කරන්න...'
'අම්මේ...අනේ ...යන්න එපා...මට කියන්න මම සහන්ව බලන්න යන්නද...කියන්න ...ඒක විතරක් කියන්න...'
'ඒක දන්නෙ ඔයයි දුව..හැබැයි ඔයාට වෙන පන්සලකට යන්න වෙන එකක් නෑ...'
'මොනව...ඒ කියන්නේ....සහන්....මෙ පන්සලේ....'

'මම ගිහිල්ලා එන්නම් දුව...' පඩියෙන් නැගිටගත් වයසක මව ඉහල පඩිවලට නගිමින් යන්නට ගියාය. සරලාද පඩියෙන් නැගිට වහා පහලට බසින්නට වූවාය. ඈ කෙතරම් වේගයෙන් පහලට බැස්සාද යනු කිහිප වතාවක්ම සාය පැටලී වැටෙන්නට ගොස් බේරුනේ ඇගේම වාසනාවටයි. ඇය පන්සලේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට පැමින රුපියල් සියයේ කොලයක් දුන් යාචකයා ලඟ අවපැහැ ගැන්වුනු ඩෙනිම් කලිසමක් සහ ලා නිල් පැහැති ...ඇත්තෙන්ම එයත් අවපැහැ ගැන්වී ඇත...ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසුනු ඔහු...... ඔහුගේ මුහුනේ රැවුල වැවී ඇත..අපිලිවෙලකට තිබෙන කොණ්ඩය පෙරදා සේමය. නමුත් ඔහුගේ සුපුරුදු සිනහව එදා වගේමය.

බිම තණකොළ බිස්සෙහි යාචකයා සමග වාඩිවී ඔහු සුපුරුදු සිනහවත් සමග යාචකයා සමග කතා කරමින් සිටී. ඇයට නැගුන දුක සෙමෙන් පහව ගියේ ඔහු බිඳක්වත් වෙනස් නොවී සිටීම නිසාය. ඒ වෙනස රූපයෙන් නොව ඔහුගේ ගතිගුණ වලිනි. ඇයට අතීතය සිහිපත් විය.....

.............................................. 'සරලා ...අද පෝයනේ....' 'ඉතින්...පන්සල් යමු කියල කියන්නද හදන්නේ...අපි කොහොමත් පෝයට පන්සල් යනවා...ඔයා මතක් කරන්න ඕනේ නෑ..'
'නෑ....අහනවකෝ පණ්ඩිත කෙල්ල...'
'කියනවකො පණ්ඩිත කොල්ලා...' ඇගේ සිනහව මෙන්ම ඔහුගේ සිනහව නිසා අවට සිටි මැදිවියේ ගැහැණු කෙනෙක් ඔවුන් දෙස බලා කෝපයෙන් ගැස්සූ අයුරු මතක්වී ඈට සිනහවක් නැගුනි.
'ලබන සඳුදට අපි යාලුවෙලා හරියටම මාසයයි...මේ එන්නේ අපි යාලුවෙලා එන පළවෙනි පෝය...' 'ඉතින්....'
'මම හැම පෝයකටම කරන දෙයක් තියනව ...කවදාවත් වරද්දන්නෙ නැතුව ...ඒක මම මැරෙන දවස වෙනකම් කරනවා...අද ඔයාට පුළුවන්ද මාත් එක්ක ඒක කරන්න එන්න....'
'හා ..එන්නම්කෝ...මොකද්ද අනේ ඔච්චරම ඔයාගේ ලොකු වැඩේ...කියන්නකො...'
'යමුකෝ...ගිහිල්ලාම බලමු....'

ඔවුන් දෙදෙනා කඩයකට ගොස් චොක්ලට් බිස්කට් පැකට් දෙකක් සහ තවත් චීන අවන්හලකින් 'සී ෆුඩ් ෆ්‍රයිඩ් රයිස්' දෙකක්ද රැගෙන ගියේ පන්සලකටයි. එහි ඇතුලුවන් ස්ථානයට මදක් ඈතින් රැඳී සිටි යාචකයෙක් දුර තියාම සහන්ව දැක අපහසුවෙන් නැගිට සිට කිලිටි වූ දත් වලින් සිනහවක් පෑවේය.
'අද මහත්තයා නෝනා කෙනෙකුත් එක්කගෙන ඇවිල්ලා ...අනේ වාසනාවන්...'
'සරලා....මේ ඉන්නේ ධනපාල මාමා....මාමේ මේ ඉන්නේ සරලා...'
සහන් ඔහු සමගම බිම වාඩිවූවේය. 'සරලා...එන්න වාඩිවෙන්න...' ඇය කිසිවක් සිතාගත නොහැකිව වාඩිවූවාය. තරමක් වෙලා යාචකයා සමග කුලුපගව කතා කල සහන් ඉන් අනතුරුව නැගිට පන්සලේ තරමක් ඇතට වන්නට තිබූ ගසක් යටට සරලා සමග ගමන් කලේය.

යාචකයාද ඔවුන් සමග පැමිණියේය. පසුව අත සෝදාගත් ඔහු සරලාටද අත සෝදාගන්නට දී ගෙනා කෑම පාර්සලය ගස යට දිග හැරීය.
'හැම පෝයකටම මම දවල් කෑම කන්නේ ධනපාල මාමා එක්ක...අද ඉඳලා සරලත් ඉන්නව අපිත් එක්ක...ඉස්සර නම් අපි දෙන්නට බත් එකක් ඇති ...දැන් ඉන්න මම සරලත් ඉන්න නිසා මම බත් දෙකක්ම ගෙනාවා....'
මේ සිදුවීම් සරලාට සිහිනයක් මෙන් විය. කිලිටු ඇඳගත් යාචකයෙකු සමග එක බත් පතක් බෙදාගෙන කෑම තරමක අප්පිරියාවක් එක් කලද ...ඈ අපහසුවෙන් එය විඳදරා ගත්තාය. කෑම කා අවසන බිස්කට් පැකට් ඔහුට ලබාදුන් සහන් තව වේලාවක් ඔහු සමග සිනාසෙමින් කතා කලේ හොඳින් හඳුනන අයෙකු පරිද්දෙනි.

'සහන් ...ඔයා ඒ මනුස්සයව අඳුරනවද...'
'ඔව්...' 'එයා කාගේ කවුද...'
'එයාගේ විස්තර මම දන්නවා...ඒත් ඒ මගේ කවුරුත් නෙමේ...මම නිකන් කතාකරල විස්තර දැනගත්තේ...ඉතින් හැම පෝය දවසකම මගේ දවල් කෑම ඒ මාමා එක්ක තමයි ගන්නේ...'

......................... 'සරලා....' එක්වරම ඈ තිගැස්සුනේ සහන්ගේ හඬ ඇසීමෙනි.
'සරලා ඔයා මෙහේ...'
නමුත් සරලා බැලුවේ යාචකයා දෙසයි. 'හ්ම්ම්...ධනපාල මාමා නැතිවුනා...ගිය මාසෙ ...ඔයාගේ වෙඩින් එකට පස්සෙ දවසේ...'
'අනේ පව්....මොනා වෙලාද සහන්...'
'ඒක ...ඕන නෑ...කොහොමත් සනීප නැතුවනේ හිටියේ...ඔයා...ඔයා තනියමද ආවේ...'
'ඔව්...කෝ ....ඔයා තනියමද ආවේ....'
'ම්ම්...ඔව් ..'
'සහන් ...මට ඇත්ත කියන්න...ඔයා මැරි කලේ නෑ නේද ...ඔයා මැරි කලානම් අනිවාර්යයෙන් අද මෙතනට එන්නේ වයිෆ් එක්ක...'
'එහෙම බැලුවොත් ඔයත් මැරි කරල නෑ නේද සරලා....ඔයත් තනියම ඇවිල්ලා තියෙන්නේ...'
'ඔව්...ඇත්තටම ඒ වගේ තමයි...ඒත් මට දැනගන්න දේවල් ටිකක් තියනව ...මට ඇත්තම කියන්න සහන්...'
'හරි...අහන්න...මම ඇත්තම කියන්නම්...'
'ඔයා මැරි කලේ නෑ නේද ...'
'නෑ...' 'එහෙනම් ඇයි මට බොරු කිව්වේ...මැරි කලා කියල...'
'මේක අහල ඔයාගේ අම්මලට වෛර කරන්න එපා...එයාලා කැමති තමන්ගේ දුවගේ යහපතට...

මට වඩා සල්ලි තියන හොඳ වැදගත් පව්ලක කෙනෙක්... ඔයා කරපු පිස්සු වැඩ නිසා දවසක් ඔයාගේ අම්මා අඬාගෙන මගේ ලඟට ආවා...අම්ම කෙනෙක්ගේ කඳුලු කියන්නේ හොඳ දෙයක් නෙමේ....දකින්න බැරිම දෙයක්..... මම ඔයාගේ අම්ම කියපු දේට කැමති උනා....'
'මොනවා.....ඒ කියන්නේ.....'
'ඔව් සරලා...මගේ ආදරේ කවදාවත් වෙනස් උනේ නෑ....' 'අනේ....සහන්....මට ඒක කියන්න තිබුනා...'
'ඔයා පිස්සියක් වෙනව මට බලාගෙන ඉන්න පුළුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ...'
'සහන්....' 'එපා....මුකුත් කියන්න එපා...ඔයා ඔයාගේ ගමන යන්න....මම මගේ ගමන යනවා....අපිට සසරෙන් එතෙරවෙන්න තව කල් තියනව ...ඒක නිසා අපිට තව අවස්තාවක් එයි ....'

'සහන්...ඒ අම්මා.....අනේ සහන්....ඒ අම්මා.....'
'මොන අම්මද.....සරලා....මොකද ඔයාට වෙලා තියෙන්නේ...ඇයි මේ.....'
'සහන් මට මතක් උනා...ඒ අම්ම කවුද කියල...මම දැන් දන්නවා ඒ කවුද කියලා...ඒත් මට පොඩි දෙයක් දැනගන්න ඕනේ....එන්න ..ඉක්මනට එන්න ...මාත් එක්ක යන්න....'

සරලා සහන්ව ඇදගෙන පඩිපෙළ නගින්නට වූවාය. කිසිවක් සිතාගත නොහැකිව සහන් ඇය පසුපසින් දිව එන්නට විය. සරලා කලබලයෙන් විහාරය දෙසත් බෝධිය දෙසත් බලමින් වයසක අම්මාව සොයන්නට වූවාය. සරලාට ඇයව දැකගන්නට ලැබුනි. ඇය සිටියේ තවත් වයසක පිරිමි කෙනෙක් සමග පහන් පත්තු කරමිනි.
සරලාට පිටුපා ඇය සිටි නිසා පිරිමි කෙනාව හරිහැටි දැකගන්නට ලැබුනේ නැත. නමුත් වයසක මව හැරී සිනහවක් සමගින් සරලා දෙස බැලුවාය. ඒ සමගම පිරිමි කෙනාත් ඇය දෙස බැලුවේය. ඔහු සහන්ගේ හැඩරුවට සමාන බව බැලූ බැල්මට සරලාට හැඟීගියේය.

'අම්මා ...මම හිතුවා හරි....ඔයා තමා....... කවුද කියල මම හිතුවා හරි...' වයසක මව මද සිනහවක් නගමින් එතැනින් නික්ම ගියාය.
'සහන්....එන්න අපි දෙන්න පහනක් පත්තු කරමු...'
'කෝ ඔයා කියපු අම්මා...එයාව හොයන්නේ නැද්ද...'
'මම එයාව හොයාගත්තා...සහන්...ආයේ කවදාවත් මට ඔයාව නැතිවෙන්නේ නෑ...අපි දෙන්නා වයසට යනකම්ම එකට ඉන්නවා...මගේ හිතේ තියන බර මම පැත්තකින් තිබ්බා....
ඔයත් ඒවා පැත්තකින් තියන්න.... ආයේ කවදාවත් ඒ බර ගන්න එපා....මම එහෙම ගන්න දෙන්නෙත් නෑ....'

'දුව මේකෙන් පහන පත්තු කරන්න...මාව රැකගත්තට ගොඩක් පින්..මට මගේ ආදරය එක්ක සැනසිල්ලේ ජීවත් වෙලා සැනසිල්ලෙ මැරිලා යන්න පුළුවන් ...'
'ඔයයි අම්මේ ඔයාවම රැකගත්තේ...ඔයා නොහිටින්න...අපි දෙන්නම සදහට විඳවනවා...'
'මොනවද සරලා ඔයා හිමින් කියවන්නේ...මට ඇහුනේ නෑ...'
'අහ්හ්...නෑ ...මුකුත් නෑ සහන්....එන්න අපි මේ පහන පත්තු කරමු...'

~තේජන අබේදීර~

පෙරදින මිතුරෙකුගේ නිවසේ පැවති සාදය නිම වී පාන්දර ජාමයේ එලියට පැන ගත් මාත් තවත් මිතුරන් දෙදෙනෙකුත් හොව්-චී-යිංග් දක්වා පාගමනින් ආවේ වසන්ත සෘතුව ආරම්භයේ පිපෙන කහ පාට මල් වල සුවඳ නැවුම්ව ආඝ්‍රාණය කරගන්නට ඇති වූ ආශාව නිසාම යි.
බගාඕ සුපිරි වෙළඳ සංකීර්ණයේ පිහිටි තායි අවන්හලකින් රස නහර පිනා යන නූඩ්ල්ස් කෝප්පයක් කා කොකෝ බීම හලෙන් ලබාගත් අඩි තුන්කාලක් පමණ උස වන බුබුළු තේ බඳුනක් බීමට සිතාගෙන හොව්-චී-යිංග් දුම්රිය පළෙන් මෙට්රෝ දුම්රියකට අප ගොඩ වුණා. සති අන්තයක් වූ එදින හොව්-චී-යිංග් දුම්රිය ස්ථානය වෙනදාට වඩා ජනාකීර්ණ වුණේ විනෝද චාරිකා සංගමයකින් සංවිධානය කළ එක් දින චාරිකාවේ එක් ගමන් ආරම්භක ස්ථානයක් එය වීම නිසායි.

ලී-යූ ත්, මා-වෝ හා මාත් එකිනෙක අත් පටලාගෙන පා විදහාගෙන තරුණ ලීලාව පාමින් මදක් විනෝදකාමී ලෙස දුම්රිය වෙත ගමන් ගන්නට වූයේ ඇතැම් විට පෙරදා රැයේ පානයන්ගේ ජවය තවමත් ඉතිරි වී තිබුන නිසාද විය හැක.
දුම්රිය දොර වැසෙන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී ඒ වෙත දිව ආ රෝස පැහැති ගවුම් කාරිය වෙත මගේ ඇස් සැනෙකින් දිව ගියේ ඈ සතුව ඇයට දරන්නට බැරි තරම් බඩු කන්දරාවක් තිබීමත්, ඒවා ආම්බාන් කරගැනීමට ඇයට අසීරු වීමත් නිසායි.
" පරෙස්සම් වෙන්න.." "ස්තුති" ඇයගේ අතින් අල්ලා නග්ගවාගත් මා එසේ පවසන්නට වූයේ දෑස් පමණක් ඉතිරිවන සේ වසාවත් මුඛ වාඩම දෙසත් ඊට උඩින් මා මග හරින්නට එහෙ මෙහෙ දිව යන ඇගේ දෑස් දෙසත් බලමින්.

" මොකක්ද මේ?" " චිත්‍රයක්.." "කාගෙද?" "මගේ" " ඔයා චිත්‍රා කාරියක්ද?" "ඔව්. මම බෙයිජිං ආට් ස්කූල් එකේ ශිෂ්‍යාවක්.."
" ශා... නියමයිනෙ. මෙහෙ නෙවෙයිද පදිංචි?"
" නෑ මම ග්වන්ජොව්. නිවාඩුවට එහෙ යනවා. අම්මලා තාත්තල එහෙ.." කතාවෙන් කතාවෙන් බගාඕ දුම්රිය පලට දුම්‍ රිය ළඟා වී ඇති බව ඇමතුම් යන්ත්‍රයෙන් දැනගන්නට ලැබුණත් ඇය යන ගමනාන්තය තෙක් ගමන් කිරීමට හිත බල කලා. " සහෝදරයා.. මම බහින්නේ නෑ. " " ඕ ඕ..... ඔයා එහෙනම්.. හරි හරි.. අපි ගියා"

අසීරුවෙන් මිතුරන් පිටත් කළ මා ඇගේ සමීපයේම තිබූ අසුනේ වාඩිවී ඈ හා සියලු තොරතුරු හුවමාරු කරගත්තේ ඇයත් මාත් වසර ගණනක් දැන හඳුනාගෙන සිටියවුන් පරිද්දෙන්..
එදින ඈ ප්‍රදර්ශනයක් සඳහා තම සිතුවම් තුනක් රැගෙන හයිඩියෑන් බලා පිටත් වූ අතර ඉන්පසු එළැඹි සෑම බ්‍රහස්පතින්දාවකම ඇගේ චිත්‍ර පාසැලේ ප්‍රායෝගික දිනයක් වූ බැවින් එදිනට පරිසරය සිතුවම් කරන දිනයක් වූ නිසා, ඇයට පාසැලෙන් එළියට ඒමට හැකි විය.
පුරා මාස 6 ක් තිස්සේ හැකි සෑම බ්‍රහස්පතින්දාවනක්ම ඈ මා වෙසෙන ටියැංජින් වෙත මා බැලීම උදෙසාම පැමිණියේ කිසිම වෙනත් අවශ්‍යතාවයක් නොමැතිවම වු අතර,ඒ වනවිට අප අතර හටගෙන තිබූ තදබල ප්‍රේම සම්බන්ධය නිසාම එකිනෙකා නොදැක සිටීමේ මට්ටමට එය පත් වී තිබූ නිසාය. මගේ රැකියාවෙ ස්වාභාවය අනුව ඇයට නිවාඩු තිබූ දිනයක ඇය බැලීමට යාම කළ නොහැකි වූ නිසා කිසිදු තර්කයක් හා අදිමදි කමක් නොමැතිවම ස්වකැමැත්තෙන්ම සතිපතා මා හා ගෙවීමට පැමිණි ඇය මගේ ඇහි පිල්ලමටත් , මාගේ කොට්ටයෙ සුවඳටත්, මාගෙ පැරණි කාමරයේ විදුලි පංකාවටත්, ගෙවුණු සෙරප්පු ජෝඩුවටත්, මාගෙ උණුසුම් හුස්මටත්, මාගෙ නාන කාමර සංගීතයටත්, මාගේ රැවුම් ගෙරවුම් වලටත් ඉනික්බිති මා විසින් එල්ල කළ වාග් ප්‍රහාරයටත් රහසේ දුක් වෙමින් ආලය කරන්නට වුණා.
හිස රිදුම් දෙන දවස් වල මා දුන් එක ඇමතුමෙන් ග්වන්ජෝ සිට පැමිණ මා රැක බලාගත් ඇය බලාපොරොත්තු වූ ආකාරයට ප්‍රේමය මට දීමට නොහැකි වී ඇති බව මට වැටහෙන විට ඈ මගෙන් බොහෝ දුර ගොස් අවසන් ය.

මේ ඈ හා මා සිදුකළ අවසන් ප්‍රේම සංවාද කීපයයි. ඇ විසින් එවු wechat පණිවුඩ මා මෙසේ පිරික්සමි.
" ඔයා වෙනස් වෙලා වොං"
" ඔයාට පිස්සුද මම වෙනස් වෙලා නැ. නියූ.. මෙ මගෙ හැටි"
" ඔයා ඉස්සර වගෙ මගෙ ගැන බලන්නෙ නෑ. හැමදාම රෑට මම බලාපොරොත්තු වෙන ඇමතුම මට දැන් ආදරෙන් ලැබෙන්නෙ නෑ"
" මම වෙනස් වෙලා නෑ. මම ඔයා එක්ක තව අවුරුදු 30 ක් ඉන්න පොරොන්දු වෙලා ඉන්නේ"
"ඇයි තිහක්?" " තිහක් හිටියා කියන්නෙ කොහොමත් මැරෙණකම්ම අපි එකට ජීවත් වෙනව කියන එක" එය මාගෙ පොරොන්දුවක් විය.

" ඔයා ඇයි දෑන් මම සතුටු වෙන දේවල් කරන්නෙ නැත්තෙ? " ඔයා වෙනුවෙන් මම කොයි තරම් දෙවල් කරලා තියෙනවද?
" ඔව් මම නෑ කියන්නෙ නැ වොං.. ඒත් මතක් කරල බලන්න. මේ මාස අට පුරාවටම චිත්‍රෙකට මාතෘකාව කරගත්තෙ ඔයා කියපු මාතෘකා"
" ඔව් ඉතින්.. ඉතින් කියන්න නියූ" " ඉතින් දැන් ඔයා මගෙ චිත්‍ර ගැන බලනවාද?"
" හරි අපි මේ බ්‍රහස්පතින්දා ඉඳන් පුරුදු විදියට කරමු"
" මම අන්තිමට ඇඳපු චිත්‍ර ටික ඔයා බැලුවද"
" මට බලන්න වෙලාවක් ආවෙ නෑ නියූ" " ඔයාට මතකද මගෙ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනය දවසෙ අපි ගත්ත පින්තූරය?" " ඔව්... නියූ...ඒක ජීවිත කාලෙම ඔයා ගාව තියෙන්න ඕනෙ"
" මම මාස ගානක් ඔයා ඉන්න තැනට ආවාට ඔයා දවස් කීයද වොං මාව බලන්න ආවෙ?" එය ද සත්‍යයකි. මා ඇය බලන්නට ගියේ තුන් පාරකි.
ඇය මා බලන්නට විසි එක් වරක් පැමිණ ඇත.

මා ඇඟිලි තුඩු වලින් ඇගෙ තවත් wechat පණිවිඩයක් පෙරළුවෙමි.
" ඔයාට ඕනෙ මාව මග අරින්න්ද වොං?"
" අනේ එහෙන නැ නියූ.."
" එහෙනම් ඇයි මට වෙනසක් දෑනෙන්නේ"? " ඔයාගෙ හිත ඒ.ඔයා ඉන්නෙ දෙමාපියන්ගෙන් ඈත. ඔයාට මානසික ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා" " ඉතින් එහහෙනම් මම මොකද්ද කරන්නේ?" " මාත් එක්ක ඉන්න." " හ්ම්ම්"
මා කෙසේ හැසිරුනත් මා හා හිඳිවි යැයි මගේ හිත තද බල ලෙස විශ්වාස කළා.

" ඔයාට මතකද ඔයාක් දුන්න ඩොල්පින් කෙනෙක් ඉන්න පෙන්ඩන්ට් එක" " ඔව් නියූ... ඇයි මට අමතක?" " මම නිකම් ඇහුවේ.
මට එන්න එන්නම දැනෙනවා ඔයා වෙනස් වෙන බව."
" උඹ කොහොම කිවාත් උඹට මගෙන් යන්න බෑ නියු. උඹට මම නැතුව ඉන්න බෑ"
" හ්ම්ම්ම්" මා නැතිව තප්පරයක් ගෙවීමට නොහැකි, පැය 24 ම මාවම සෙවූ, ඇමතුම් , කෙටි පණිවිඩ , විටෙක වදයක් වන අයුරින් මා හට කල බාධා කිරීම් ද හමුවේ දිනෙක ඇයට මා තරවටු කලෙමි.

" නියූ... ඔයා නම් මහම මහ ලෙඩෙක්, වදයක්, කරදරකාරියක්" මදක් නිෂ්ශබ්ධව සිටි ඈ දුරකතනට විසංධි කොට ගෙවූ අඩ පැය මට බොහෝ සිත් රිදෙන්නට වූ කාරණාවක් වූ නිසාම එදින මැදියම් රැයේ මා ඇය ඇමතුවෙමි.
" නියූ... ඔයා හොඳින්ද" " ඔයා? ඇයි නිදි නැද්ද" " නිදාගන්න දැන්"
"හා" ඇය හොඳින් නොවනු ඇත..එය විශ්වාසයි..එහෙත් ඇය රිදවීමට සිතා ඇය අඳින ලද සිතුවම් වර්ණනා නොකිරිමටත් , ඇයට සිතුවම් කිරීමට මාතෘකා වක් ලබා දී එය නිමකළ පසු ඒ දෙසවත් හැරී නොබැලීමට තරම් වත් කුරිරු මානසිකත්වයක් මා හට තිබි ඇත.

" ඔයා කියන කියන දේ කරන්න මට බෑ නියූ.. ඔයා නිසා මට මගේ පුරුදු නැති කරගන්න බෑ. වෙනස් කරන්නෙත් නෑ."
" ඔයාට මාව එපාද්?" " ඕනෙ. හැබැයි මට ඔයා නිසා මගෙ නිදහස නැති කරගන්න බැ"
" මම එහෙම කිව්වද වොං" " ඔයා එහෙම කිව්වත් මම කරන්නෙත් නෑ" මා එසේ පැවසු දින ඈ බොහෝ කැ ගසා හැඬුවාය.

" නියූ... මට සමාවෙන්න " "සමාව දුන්නා. ඔයාට පුලුවනිද පරණ වොං වෙන්න"
" ඔව් අනිවාර්යයෙන් මම එහෙම වෙන්නම්" මෙසේ ඇය විසින් මේ මාස කිහිපය පුරා දොළොස් වරක් පමණ අසා ඇති අතර මා විසින් එසේ පොරොන්දු වී ද ඇත.
තවත් මාස හතරක් උස් පහත් වීම් සමග කාලය ගත කොට අවසන ඈ විසින් මෙතෙක් සිතුවම් කළැ ඇගේ විශිෂ්ටතම සිතුවම හා මා වෙනුවෙන් සකස් කල කුඩා හුරුබුහුටි කාඩ් පතක් ද , ඉරන ලද තවත් කාඩ් පතක කැබලි ද සමග ලිපියක් මාගේ මිතුරාගේ නිවසේ ලිපිනයට තැපැල් කොට ඇත.

" ආදරණීය වොං, ඔබ විසින් මාස කිහිපයක් මා නොසලකා හැරි නිසාත්, ඔබගේ හොඳම මිතුරිය හා කල් ගෙවීම ඔබ මා හා ගෙවීමට වඩා අගය කරන බව මට හැඟී ගිය නිසාත්, ඇගේ අසනීපයක් වුවද මහත් කොට තකා මාගෙ අසනිප සුලු කොට තැකූ නිසාත්, ඔබ විසින් මා සම්බන්ධ තිබු සෑම පුරුද්දක්ම වෙනස් කිරීමට ක්‍රම ක්‍රමයෙන් කටයුතු කර තිබූ නිසාත්, අවසාන මාස කිහිපයේ ඔබගේ මග හැරීම්, මා එවන පණිවුඩ නොබලා නමුත් ඔබ දුරකතනයේ අන්තර්ජාලයේ සැරිසරන බව දැකීම , නොසලකා හැරීම් හා ආදරණීය ඇමතුම් හා වචන වල අඩු වීම් නිසාත්, අවසන මා නික්ම යමි.

මින් මත්තට ඔබ කැමති සිතුවම් නොඅඳිමි. මා කලු සිතුවම් පමණක් අඳිමි. මීට හැමදාම ආදරණීය නියූ....
එය මා අතට පත් වෙද්දි , මා සමග පැය 24 ම කලහ කළ, කැ ගැසූ, නෝක්කඩු කිවු එහෙත් මගේ හිත නිතරම සෙවූ ඇගේ දුරකතන අංක පවා භාවිතයේ නොමැති වූ අතර තවමත් මා ඇයව සොයමින් හොව්-චී-යිංග් වල හවස් වරු ගෙවනවා..

©️දිගැZ✍️ දිගැසි පබසරා අමරසිංහ 2022 ජූනි 27

"ඔය පවුඩර් ටික පිහදාගන්න."
එයා කියද්දී මගේ අත ඉබේම මූණට ඇදුනා. මුණගැහිච්ච පළවෙනි දවසේ ඉඳන් ටිකක් ආඩම්බරකාර ගති පැවතුම් තිබුණාට, ඉක්මනින් කේන්ති ගිහින් කෑ ගැහුවාට, ඒ වගේම නිවෙන, කෙනෙක් කියලා මම ආදිත්‍ය ගැන හිතන් හිටියේ.

ඒත් ආදිත්‍ය කියන්නේ කවදාවත් කියවලා ඉවර කරන්න බැරි පොතක්.
මගේ දෙවෙනි ප්‍රේම සම්බන්ධයත් කැඩිලා බිඳිලා , හිත හොඳටෝම රිදිලා තිබුණ වෙලාවක මම ආදිත්‍ය එක්ක කතා කරන්න ගත්තේ මට හොඳ සවන්දෙන්නෙක්, යාළුවෙක් ඕනේ වෙලා තිබුණ නිසා.
" ඔයා ඕනෙම දෙයක් මට කියන්න. ඔයාට ඒකට සම්පූර්ණ නිදහස තියෙනවා. ඔයා කොම්ෆටබල් විදියට මං එක්ක ඉන්න" ආදිත්‍ය නිතර කිවුවේ ඒ වචන ටික.එයා එකම දේ දෙපාරක් කියනවාට කොහෙත්ම කැමති වුණ කෙනෙක් නෙවී.

මට සමහර වෙලාවට විසඳගන්න බැරි, උත්තර නැති ප්‍රශ්න මම ඔහේ ආදිත්‍ය එක්ක කියෙවුවා. වැඩි කාලයක්‍ යන්න කලින් ආදිත්‍යට මගේ මේ හැසිරීම, කියවිල්ල එපා වෙනවා වගේ මට දැනුණා.
එදා බත්තරමුල්ල වලේ වේදිකා නාට්‍යයක් බලන්න ගිහින් හිටියේ ආදිත්‍ය එක්ක මම. අපි දෙන්නාගෙ තිබුණේ යාළුකමකට එහා ගිය සම්බන්ධයක්.
හැබැයි ඒක ආදරයක් නෙවෙයි කියන එක මම දැන ගත්තේ ආදිත්‍ය කියපු දේවල් වලින්. වේදිකා නාට්‍යය අතරතුරේ ආදිත්‍ය මගේ අත් දෙක පටලවාගෙන උරහිසට හේත්තු කරගත්තා මාව. ඒ වෙලාවෙ මට හරිම සුරක්ෂිත හැඟීමක් දැනුණා.

වේදිකා නාට්‍යය ඉවරවෙලා ආපහු නවාතැන් වලට යද්දී මම ආදිත්‍ය ගැන කලින් තිබ්බ හැඟීම සහ දැන් තියන හැඟීම ගැන කෙටි පණිවිඩ කීපයක් යැවුවා. මට ඕනෙ වුණේ මිත්‍රත්වයකට එහා ගිය මගේ හිතේ හැඟීම දැන් ආදරයකට පෙරළිලා බව කියන්න.
ඒත් ආදිත්‍ය ඒ හැමදේම ප්‍රතික්ෂේප කරලා මට තදින් දොස් කියන්න ගත්තා.

" මහිදිනී, ඔයා ගැන මගේ හිතේ කිසිම ආදරයක් නෑ!! ඒක නිකම් හැඟීමක් විතරයි.
ඒක මම පැහැදිලිවම කියන්න ඕනේ. ඔයා මේ ටික තේරුම් ගන්න.ඔයාගෙ තත්වය උඩ මම ඔයාට ඇහුම්කන් දුන්නා. ඔයා ගැන මටත්, මං ගැන ඔයාටත් තිබ්බේ ආකර්ශනයක් විතරයි"
මට ඊට වඩා දෙයක් කියාගන්න ලැබුණේ නෑ ආදිත්‍ය කියන්නේ කොහොමත් දැඩි කෙනෙක් නිසා බොහොම ඉක්මනින් මගේ හිතේ හැඟීම් වෙනස් කරගන්න ඕනේ බව මම තේරුම් ගත්තා. මම තීරණය කළා ටික කාලයක් නිහඬව ඉන්න..

ඒත් ආදිත්‍ය කියන පුද්ගලයා මගේ හිතෙන් ගියේ නෑ. ඒකට හේතුව එයා මට එයාගෙ හිතේ සුවපහසු කලාපයක් හදලා තිබුණා. මගේ ගොඩක් ප්‍රශ්න එයා විසඳලා දුන්නේ හරිම ප්‍රායෝගිකව සහ මට හානියක් නොවෙන විදියට.
මට කවදාවත් ආදිත්‍යව හොඳින් තේරුම් ගන්න බැරි වුණා. අපි දෙන්නම රැකියාව කළේ පුද්ගලික ආයතන ජාලයක ක්ෂේත්‍ර දෙකක. ඔය අතරේ ආදිත්‍යටත් , මටත් අපි දෙන්නාගේ ක්ෂේත්‍ර වලින් ආයතනික මට්ටමෙන් ඉන්දියාවේ සංංචාරයක යෙදෙන්නට ලැබුණා. " ඔයා 2.30 ට එයාපෝට් යන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්න.
මම ඔයාව පික් කරනවා" ආදිත්‍ය කාලෙකට පස්සෙ හිතවත් විදියට කෙටි පණිවිඩයක් එවලා තිබුණා. එයා එක්ක එකට එක කියන්නවත්, ප්‍රශ්න කරන්නවත්, අමාරුයි.
ඒක මම දැන් තේරුම් අරන් හිටියේ . ආදිත්‍යට මුල් කාලේ ඕනෑ තරම් මම වෙනුවෙන් වෙලාව තිබුණාට මගෙ හිතේ ආදිත්‍ය ගැන ආදරයක් ඇති වුණ දා ඉඳන් ආදිත්‍ය මාව මගෑරියා කියලා මට දැනුණා. ඉන්දියානු සංචාරය පුරාවටම ආදිත්‍ය මගේ ළඟින් හිටියත් සංචාරය නිමාවෙලා ආයෙ ලංකාවට එන දවසේ ආදිත්‍ය ආයෙමත් ටිකක් නිහඬ වුණා.

සමහරවිට ආදිත්‍යට බය හිතෙන්න ඇති මම ආයෙමත් ආදිත්‍ය ගැන ආදරයක් ඇති කරගනී කියලා. " ආදිත්‍ය මට කතා කරන්න ඕනෙ" " ඔයා ඕනෙ දෙයක් ලියලා දාන්න මෙසෙජ්" ඒ කෙටි උත්තරෙන් මට සෑහීමකට පත්වෙන්න බැරි වුණත් වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනේ නෑ. ආදිත්‍ය මම යවන පණිවුඩ බැලුවාද නෑද්ද කියලවත් මට හිතාගන්න බැරි වුණා. සමහර රැයවල් තිබ්බා ආදිත්‍ය එක්ක කතා කරන්නම ඕනෙ කියලා හිතුණ.
ඒත් ආදිත්‍ය මගේ පණිවුඩ බැලුවෙම නෑ හෝ බලලා උත්තර එවුවේ නෑ. "ආදිත්‍ය මට කතා කරන්න ඕනෙ" " මට වද දෙන්න එපා මහිදිනී.. මම ඔයාට ඕනෙ තරම් අවස්ථාව දුන්නා . ඔයාව මම අදටත් අයින් කරන්නෙ නැතුව තියන් ඉන්න එක ගැන ඔයා සතුටු වෙන්න.
හැබැයි ඔයාගෙ ඔය හැසිරීම නිසා ඔයා ඉක්මනින්ම ඒ දේත් කරගන්නවා." ආදිත්‍ය එහෙම කියද්දි මගෙ හිත උල් පිහි වලින් පසාරු කරනවා වගෙ දැනුණා. මම තීරණය කළා ආදිත්‍යට කතා නොකර ඉන්න.

ඒත් සමහර රාජකාරීමය කටයුතු වලට ආදිත්‍යට මම කෙටි පණිවුඩ යැවුවා. ආදිත්‍ය හිතුවෙ ඒවා මම එවන සාමාන්‍ය පණිවුඩ කියලා වෙන්න ඇති එයා ඒවා කියෙවුවෙත් ප්‍රමාද වෙලා. කොහොම කරත් මට ආදිත්‍යගේ මිතුරුකම අතඅරින්න අමාරු නිසා මම ආදිත්‍යගෙන් ඇහුවා ඒ ගැන.
" මට තාමත් ඔයා ළඟ කම්ෆටබලි ඉන්න පුලුවන්ද ආදිත්‍ය?" " ඔයා වැඩ අවුල් නොකරන තාක් කල් ඔයාට කම්ෆටබලි මෙතන ඉන්න පුලුවන්"
මට එයාගෙන් අහන්න ඕනෙ වුණා කොහොමද මම ඉන්න ඕනෙ කියලා. මම ආදිත්‍ය එක්ක කතා කරන්න ගත්ත මුල්ම කාලේ එයා මම කෑවාද බීවාද කියලා පවා හෙවුවා. දවසක් ඒ වෙනස ගැන ඇහුවාම එයා මට කිවුවා " මිනිස්සුන්ට ඇබ්වැහි වෙන්න එපා " කියලා.

එයා දැනන් හිටියා මම එයාට ගොඩක් ඇබ්බැයි වෙලා කියලා. එයාගෙන් අහද්දි මම කොහොමද ඉන්න ඕනේ කියලා, පැහැදිලි උත්තරයක් ලැබුණේත් නැහැ ආදිත්‍ය කතා නොකරපු දවස් වලට මට හරි හිස් බවක් දැනෙන්න ගත්තා .
එයාගෙන් පණිවුඩයක් එනකම් මඟ බලන් හිටපු රැයවල් තිබ්බා. සමාගම් කීපයක් තියන අන්තර්ජාතික සමාගම් ජාලයක අධ්‍ය්ක්ෂවරයෙක් වෙච්ච ආදිත්‍යට මම වෙනුවෙන් වෙන් කරන්න වෙලාවක් තිබ්බේ නෑ ඇත්තටම. ඒ වගෙම එයා නිතර කිවුවා එයාට එහෙම කාවවත් වෙනුවෙන් වෙන් කරන්න කාලයක් නෑ, ඊට වඩා එයාට එයාගෙ වැඩ වැදගත් බව.
එහෙම කියද්දිත් මම එයාගෙන් එයාගෙ වෙලාව ඉල්ලපු එක කළේ ඇයි කියලා අදටත් මම දන්නෑ .

අර මුලින්ම කිවුවත් වගේ ආදිත්‍ය කියන්නේ අකුරු තිබුණාට, කියවලා තේරුම් ගන්න බැරි පොතක්. ආදිත්‍යට මම කිවුවෙ එයා කැමති , අකමැති හැමදේම මට කෙලින් කියන්න කියලා. ඒත් කවදාවත් එයා එහෙම කළේ නෑ. එයා ඒ වෙනුවට කළේ මට එයාව කියවලා තේරුම් ගන්න ඉඩ දීලා නිහඬ වෙච්ච එක..
මම දන්නවා ආදිත්‍ය හැම තැනදිම මාව පරෙස්සම් කළා කියලා. විශේෂයෙන්ම අපි එකම රැකියා ස්ථානයේ හිටපු නිසා. මම ආදිත්‍යව තේරුම් ගන්න එක එක දේවල් කළා නිහඬව හිටියා, එතකොට ආදිත්‍යත් නිහඬවම හිටියයා . ඊට පස්සෙ මම එයා ගැන හොයලා බලන්න් ගත්තා .
එයා ඒ ගැන හොඳටම කේන්තී අරන් බැනලා තිබ්බා . ඊට පස්සෙ මම ආදිත්‍යට දවසකට එක කෙටි පණිවිඩයක් විතරක් යවන්න ගත්තා.එයා සමහර වෙලාවට ඒක බැලුවා. සමහර වෙලාවාට නොසලකා ඇරියා .
ආදිත්‍ය බය ඇති මම එයාට ආදරෙ කරයි කියලා. එයා මට ආදරෙ නෑ කියපු වෙලාවෙම එයාගේ වචන වලට මගේ ආදරේ මැරුණා කියලා එයාට මම කිවුවේ නෑ. රාජකාරී පණිවුඩයක් ඊ මේල් කරපු වෙලාවක ආදිත්‍ය මට ලියලා එවලා තිබ්බා මට ඕනෙ ඊනෙම දෙයක් එයාට ලියලා එවන්න කියලා. ඒත් ඒ දේවල් කියවන්න තරම් ආදිත්‍යට මම වෙනුවෙන් වෙලාව තියනවා කියලා මට හිතන්න අමාරුයි.

ආදිත්‍ය මාව ඈත් කරන්න උත්සාහ කරන වාරයක් ගානේ මම එයාගෙන් දශමය දශමය ඈත් වෙන නිසා දැන් මට ආදිත්‍ය ළඟ සුවපහසු තැනක් වගේ දැනෙන්නේ නෑ . මාස කිපයකට කලින් ‍ රාජකාරී කටයුත්තකට නුවරඑළියේ හෝටලයකට ගිය වෙලාවේ මගේ මූණේ රෝස පවුසර් වලට උඩින් කඳුලක් ගලාගෙන එනකොට, "අඬන්න එපා රත්තරං" කියලා එයාගෙ පිටි අත්ලෙන් කඳුලක් පිහදාපු ආදිත්‍ය අද මගේ මූණෙ කඳුලක් දකිද්දි කිවුවෙ, "ඔය පවුඩර් ටික පිහදාගන්න." කියලා.

මේ පොඩි කාලය කොයි තරම් ආදිත්‍යගෙ හිතෙන් මාව අයින් කරලාද කියල මට තේරුනේ අද. ජීවිතේ කියන්නේ යාම් ඊම් විතරක් වුණාට ආදිත්‍ය, ඔයාව මගේ හිතවතා විදියට දකින්න මං තාමත් ආසයි.
ඒ වෙනුවෙන් මොනවා කරන්නද කියලා නොතේරෙන තැනක මම ඉන්නේ. ඉස්සරහටත් මම කාගෙහරි බිරිඳක් වුණත්, ඔයාගෙත් මගෙත් තිබ්බ මිත්‍රකම එහෙම්ම දකින්නයි මම ආසා කළේ. ඔයා දවසින් දවස මාව ඈත් කරනකොටත් මම තාමත් මඟ බලන් ඉන්නවා අර ඉස්සර ඔෆිස් එක ඉස්සරහ අයිස්ක්‍රීම් කඩෙන් අයිස් ක්‍රීම් කප් එකක් අරන් බෙදාගෙන කාපු, මූවි එකකට යමූ කිවුවම හා යමූ කියලා ආපු ආදිත්‍යව ආපහු දකින්න...
කාලේ බොහොම ඉක්මනින් යනවා ආදිත්‍ය... මම ආයෙමත් කියන්නෙ, මම මඟ බලන් ඉන්නවා.. අර මගේ සවන්දෙන්නා, හිතවතා එනකම්....

දිගැසි පබසරා අමරසිංහ 2025 පෙබරවාරි 22

. "ලස්සනයි"... ...."මොනවද? "... ..."ඔයාගෙ ඇඟ".... ....."හ්ම්ම්.. වීනස් වගේලු නේද?
ඔය එන හැමෝම කියන්නෙ".. ඇය මහ හයියෙන් සිනා සෙයි. ... ඔයා දන්නවද වීනස් කියන්නේ කව්ද කියලා?".. ..
" මොකද මං නොදන්නේ? මං වගේම බාගෙට නිරුවත් වෙච්ච සුදුමැලි ගෑනියක්"... ....
" එච්චර ද දන්නේ ?"... ... " තව මොනව දැනගත්තත් වැඩක් ද මහත්තයා ?..." "නම මොකද්ද කිවුවෙ ඔයාගේ?"
"නිදාර්‍යා" " නිදාර්‍යා? හරිම අමුතු ලස්සන නමක්. ඇයි මේ රස්සාව කරන්නේ?"

" ලෝකේ පරණම රස්සාවනෙ මහත්තයා, මහත්තයා ආව නම් ආව වැඩේ කරගන්න." මුදලක් ගෙවා පැය දෙකකට ලබාගත් කාමරයේ ජනේලය යාන්තමට අරිමින් මම සිකරැට්ටුවක් දල්වා ගත්තේ හිතේ ඇතිවූ හැඟීම යටපත් කරගැනීමට සිතා යි.
ඇස් කොනෙන් පෙනුනු ඇයගේ නිරුවත්ව තිබුණු ඇත්දළ පැහැති උරබාහු මට අමුතු හැඟීමක් ජනිත කළා. සිකරැට්ටුවේ දුම් වළලු එක දෙක ජ්නේලයෙන් පිටතට රටා මවමින් ඈතට පා වී යන්නට වූ අතර ඈතින් පෙනෙන ඇතුගල බුදු පිළිම වහන්සේ දෙස බලන්න්ට තරම් මට හිත ශක්තිමත් වූයේ නැහැ.
"නිදාර්‍යා...." " මහත්තයා !!! මගේ නම කට පාඩම් කර කර මෙතන කාලේ කකා ඉන්නේ නැතිව වැඩේ කෙරෙන්නෙ නැත්‍තම් මෙතන බිල ගෙවලා යන්න"
" නිදාර්‍යා, වෙනදටත් අනිත් අයටත් ඔහොම කෑ ගහනව ද? "
අනික් අය මහත්තයා... ආපු වැඩේ කරගෙන යනවා මිසක් මහත්තයා වගේ ටැග් ගැහි ගැහී ඉන්නෙ නෑ, මට තව ගමනක් යන්න තියෙනවා, මහත්තයට එපා නම් අපි යමු.."

"නිදාර්‍යා, අපි කතා කරමු ටිකක්..." "මට වැඩ තියෙනවා" "මොනවද වැඩ? " " මහත්තයා බබා වෙන්න හදනවානෙ.."
"ඔයාගෙ වයස කීය ද?" "28 යි" " අම්මා තාත්තා නැද්ද?" " ඉන්නවා, නුවර.. එතනින් එහාට අහන්න එපා"
" ඇයි මෙහෙම අතින් අතට යන්නේ?" " ඒක ලොකු කතාවක්.. මහත්තයාට ඒක අහන්න ගියොත් වැඩි වෙන පැයට තුන්දාහ ගානේ ගෙවන්න වෙයි.."

කාමරයේ තුවා රඳවනයේ දමා තිබූ තුවාය හැඳගත් පසු සිරුරෙන් ගිලිහුණු කලිසම, අසල පුටුවක අඩමානයට එල්ලී සිටි අතර එහි පිටුපස සාක්කුවේ තිබුණු වොලට්ටුව රැගෙන ඈ වෙනුවෙන් නියම කළ මිළට අමතර තවත් නවදහසක මුදලක් ඇයට ලං කළා. ඒ ඇය හා අමතර පැය තුනක්වත් ගෙවීමට සිතාගෙන යි. ඒ ඇයගේ පහස ලබා ගැනීමට නම් නොවේ.

ඇත්ත වශයෙන් ම ඒ ඇය හා කතා කිරීමේ දැඩි ආශාවක් මගේ සිතේ තෙරපී තිබුණු නිසා යි. " මෙච්චර ඕනේ නෑ. මගේ ගාන දහ දාහයි"
" තව පැය තුනක් ඕනෙ මට" " එච්චර අමාරුයි මේ වෙලාවෙ.
අද දවසට කස්ටමර්ස්ල හතරක් ආවා. මට තවත් ලොකු වෙලාවක් මහන්සි වෙන්න අමාරුයි" " නෑ මට ඕනෙ කතා කරන්න විතරයි"
"ඇයි මහත්තයා ආව වැඩේ කරග්න්නේ නැද්ද?" "නෑ" යයි හිසින් සන් කරමින් මම ඇය දෙසම බලා ඉන්නට වුණා. බොහෝ වෙහෙස වී සිටි නමුත් මඳක් හෝ දීප්තිය අඩු වී නොතිබූ ඇගේ නිල්වන් ඇස් වලින් මවිත වී, එක එල්ලේ මගේ ඇස් දෙස බලා සිටි ඇය අඩක් නිරාවරණය වූ ඇගේ කුඩා පියයුරු දෙස හිස් බැල්මක් හෙලා එය ඇඳ රෙද්දෙන් වසා ගනිමින් වහළය දෙස හැරී හඬ අවදි කරන්නට වුණා.

" මහත්තයට පුළුවන් ද මාව අහන් ඉන්න?" "ඔව් ඔයා හිතේ තියන ඕනෙම දෙයක් කියන්න නිදාර්‍යා" "හ්ම්ම්ම්,

එයා ! මාව දාලා ගියා. එයා මට මුණගැහෙනකොට එයා බැඳපු මිනිහෙක්... මට අවුරුදු 24 යි. එයාටත් 24 යි...
එකාතකට මහත්තයාට මොකටද මේවා?" " ඔයා කියන්න නිදාර්‍යා.. මම අහන් ඉන්නේ"
" එයා හරිම හැන්ඩ්සම්.. ආදරේ කරා මට ඇති තරම්.. එයාට වයිෆ් කෙනෙක් හිටියට මට හස්බන්ඩ් කෙනෙක් එතකොට හිටියෙ නෑ" " නිදාර්‍යාට දැන් හස්බන්ඩ් කෙනෙක් ඉන්නවද?

කාමරයම දෙවනත් වන සේ ඇය සිනාසෙන්නට වුණා. " මට? මේ රස්සාව කරන ගෑනියෙන් බඳින්න කැමති බෝධිසත්වයෝ ඉන්නවද මහත්තයා මේ ලෝකෙ?
ඇය නැවත වියරු හිනාවක් මුහුණේ ඇඳග්තේ මා දෙසද නුරුස්නා බැල්මක් හෙලමින්. රත් පැහැ වී තිබුණු ඇගේ ඇස් වලින් ඇයට නොදැනීම කඳුලක් ගලා විත් කම්මුල් තෙත් කරන් කොට්ටයට වැටෙන්නට වුණා.
"සොරි නිදාර්‍යාගෙ හිත රිදුනා නම්" "අනෙ! රිදෙන්න කොයින්ද අපිට හිත් මහත්තයා?" "හ්ම්ම්ම්" "මහත්‍තයාට ඕනෙ වුණේ මේ ටිකනෙ. ඔව් ඒ මනුස්සය වශී වුණේ මගෙ රූපෙට.
ඊට පස්සෙ හැටන් වල මගෙ නමට තිබ්බ තේ වත්තට. මට හිතෙන්නේ ඒ මනුස්සයා හැමදේම දැනගෙන මාව දැලේ දාගන්න මට බොරු රඟපෑමක් කරා. මට එයාගෙන් ඒ කාලේ ආදරේ ඇති වෙන්නම ලැබුණා.
ඒ ආදරේ බොරුවක් කියලා මම පොඩ්ඩක්වත් හිතුවෙව් නෑ. හරිම අහිංසක වචන, හොයාබැලීම් වලින් ඒ ආදරේ පිරිලා තිබුණ.මම ඇල්පෙනිති තුඩකින්වත් එයාට බොරුවක් කළේ නෑ. "ඉතින් මොකද වුණේ ඒ ආදරේට නිදාර්‍යා?"

" ඒක ආදරයක් නෙවෙයි රැවටීමක් මහත්තයා. එයාට එයාගෙ නෝනගෙ ස්කොල් එකකට ලොකු සල්ලියක් ඕනෙ වෙලා තමයි මේ හැමදේම කරලා තියෙන්නේ. ඒ හැමදේම දැනගන්න්කොට මම ගොඩක් පරක්කු වැඩියි මහත්තයා."
" ඉතින්.." " ඉතින්, මම ආදරෙ කරේ ඕනෙම දෙයක් එයා වෙනුවෙන් කැප කරන්න හිතාගෙන" " ඒ කියන්නෙ නිදාර්‍යා එයාව කවදහරි එයාගෙ වයිෆ්ගෙන් වෙන් කරක කසාද බඳින්න හිටියෙ?"
"පිස්සුද මහත්තයා?" " එහෙනම්" " මහත්තයාලාත් දන්නෙ රූම් ගානෙ යන්න විතරයි ද? ආදරේ කියන්නෙ අයිති කරගන්න එකමද මහත්තය?'

" නිදාර්‍යා ඉන්නෙ වේදනාවෙන් නිසා නිදාර්‍යාට තරහ යන්නෙ ඔය" " එයා බැඳපු කෙනෙක් කියලා දැන දැනත් මම් එයාට තවදුරටත් ආදරේ කරේ එයාගෙ රඟපෑම ඒ තරම්ම සාර්ථක නිසා. එයා හැමතිස්සෙම කිව්වෙ එයාට වයිෆ් සලකන්නෙ නෑ, එයායි වයිෆුයි අතර පවුල් ජීවිතයක් නෑ. එයා වයිෆ්ගෙන් ඉක්මනින් අයින් වෙනවා. එයාට ආදරේ ඕනෙ.
වගේ මහ ගොඩක් හෑලී ඉස්සරහ මම රැවටිලා මහත්තයා. ඔය හැමදේම අහගෙන එයා වෙනුවෙන් හැමදේම කළා මම. එයා අඬද්දී මම එයාව හිනැස්සුවා. එයා කෑ ගහද්දී මම එයාව අහන් හිටියා.

කොටින්ම එයාගෙ වයිෆ්ගෙන් වෙන්න ඕනෙ හැම යුතුකමක් ම මගෙනුයි එයාට ඉෂ්ට වුණෙ. ඉගෙනීම පවා මගෙ කඩාකප්පල් වුණා. මම හැමදේම කැප කරා" " ඔව් ඉතින්..." " දැන් වෙලාව හරි මහත්තයා" ඇය වේගයෙන් ඇඳෙන් නැඟී සිට් නාන කාමරයට ඇදී ගියේ එහි සිටම කෑ ගසා මෙසේ පවසමින් ය. " අන්තිමට මහත්තයා, එයාගෙ වයිෆ්ගෙ ස්කොල් එකට රට යන්න මගෙ තේ වත්ත උකස් තියලා සල්ලි දුන්නා.
එයාට මම ඇත්තටම ආදරේ කළා මහත්තයා" " ඉතිං......."

" ඉතිං, මාස දෙකකින් එයාගෙ වයිෆ් ප්‍රෙග්නන්ට් කියලා දැනගෙන එයාත් ඒ රටටම ගියා මහත්තයා" " ඔයා?" " මම මොනවා කරන්නද මහත්තයා." මම ආදරේ කළේ පවුල කඩන්න නෙවීනෙ.
යන්න එපා කිව්වේ නෑ" " ගිහින් කතා කලාද්" "දවස් තුනක් කතා කළා. ඊට පස්සෙ ඒ නම්බර් එක වැඩකළේ නෑ. අදටත් ඒ නම්බර් එක වැඩ කරන්නේ නෑ මහත්තයා..දැන් නම් මට වැඩකුත් නෑ"

ඇඟ දොවාගෙන ඈ නාන කාමරයෙන් පැමිණියේ අත් පටි සගිත ඉතාම අලංකාර දම් පැහැති දණිස්ස දක්වා කෙටි ගවුම්කින් සැරසෙන ගමන් ය. කඩිමුඩියේ සරල ව කඩා දැමු කෙටිකොණ්‍ඩය හා පුයර සුවදින් හැඩවූ ඇය , " දවස් තුනක් කතා කරපු එයා මාව මගෑරියා මහත්තයා. ඉස්සෙල්ලාම කළේ කෝල්ස් කට් කරන එක.
කට් කරලා වයිෆ් ළඟ ඉන්නවා කියලා මෙසේජ් දැම්මා. පස්සෙ පස්සෙ කෝල්ස් ආන්ස්වර් කළෙත් නෑ. ඊට පස්සෙ මම යවපු මෙසෙජ් රීඩ් කළේ නෑ..
අන්තිමට කියල එව්ව එයාට එයාගෙ පාඩුවෙ නිදහසේ ඉන්න දෙන්න කියලා" " හ්ම්ම්ම්" " මට යන්න ඕනෙ මහත්තයා" "නිදාර්‍යා" "

එයාට සල්ලි දෙන්න ඕනෙ නිසා උකස් තියපු අපිට තිබ්බ එකම දේපල වෙච්චි තේ වත්ත සින්න වුණා. අම්මාටයි තාත්තාටයි කියලා තිබුණ එකම ආදායම් මාර්ගය ඒක මහත්තයා. අම්මා අංශභාග ලෙඩෙක්. තාත්තා මගේ ඉගෙනීමට වියදම් කළෙත් ඔය තේ වත්තෙන්. තාත්තලා කරපු ලොකුම මෝඩකම තමයි අවුරුදු විස්ස වෙද්දි මගෙ නමට ඔය තේ වත්ත ලියපු එක.
අන්ධ වෙච්ච ආදරේ නිසා මම අම්මයු තාත්තයි පාරට ඇදලා දාන්නෙ කොහොමද? අම්මාගෙ බෙහෙත් වලට සෑහෙන ගාණක් ඕනෙ වුණා.ඉතින් එතනින් එහාට අසරණ අම්මයි තාත්තයි කොහොම කන්න බොන්නද? "

" ඉතින් නිදාර්‍යා දැන් අම්මයි තාත්තයි කෝ? මගේ ගැන කනින් කොනින් ආරංචි වෙච්ච තාත්තාට හාර්ට් ඇටැක් එකක් ආවා මහත්තයා. එයා නැති වුණා.
අම්මව මට බලාගන්න විදියක් නෑ රස්සාවක් නැතුව. ඒ නිසා මම අම්මාව බලාගන්න තැනකට දැම්මා. එතනින් ගොඩක් හොඳට සාත්තු කරනවා. හැබැයි ලොකු වියදමක් යනවා. මාව අම්මයි තාත්තයි හැදුවේ මලක් වගේ කිසිම අඩුපාඩුවක් නොකර.
ඉතින් මම අම්මාට ඒ සැප දෙන්න ඕනේ, තාත්තට දෙන්න බැරි වුණ සැප අම්මාට වත් දෙන්න ඕනේ.

දැන් අම්මා මාව අඳුරන්නේවත් නෑ මහත්තයා. එයාගෙ සිහි කල්පනාවත් නෑ" "දැන් නිදාර්‍යා ඉස්සරහට මොකද්ද කරන්න ඉන්නේ?" "මේ කරා වගේ අම්මා ජීවත් වෙනකම් ඉන්නවා" " නිදාර්‍යා කසාද බඳින්න කැමති නැද්ද?" ඇය වියරුවෙන් මෙන් හඬනඟා සිනාසෙමින් කාමරයේ දොර ඇරගෙන පිටත්ව ගියේ, "ඔන්න ඔය දොර වහගෙන බිල ගෙවන් යන්න..මං වැටුණ ලිං කටින්ම ගොඩ එනවා මහත්තයා...!!" යැයි පවසමින් හැඟීම් විරහිත බැල්මක් මා වෙත හෙලන ගමන් මය.

දිගැසි පබසරා අමරසිංහ 2020 ජනවාරි 12

හිරු සැඟවීම ගොස් ඇති හැඩකි. කඳු පියස්සාව වටා ගී ගයමින් ඉගිලෙන වැහි කෝඩය නොනැවතී වැහිබිඳු බිම හලයි. හිමිදිරි සිහිල හෝදා වැහි සිසිල පරිසරය ම වෙලා ගෙන තිබුණි. එනමුදු මා හද උණුහුමකින් පිරී තිබුණි.

යලිත් වරක් මා ජැකට්ටුවේ වම්පස සාක්කුවට අත තබා බැලීමි. ළයේ ගැවෙනා මායිමෙහි ඒ දිලිසෙනා කුඩා තිලිණය තිබුණි.
හුස්මක් ඉහළ ඇද වැහි හුළඟෙන් ළය පුරවාගෙන නිවසින් පිටතට පියවරක් තැබීමි. හිසට ඉහළින් උසුලා ගත් කුඩය කඳු මුවුනත හරහා හමා යන හුළඟ සමගින් අරගලයකය.

අසීරුවෙන් එයද වාවාගෙන අනික් අතෙහි වු සුවඳැති ක්‍රිසන්තියම් මල් පොකුර මම සිරුරට මුවාකරගතිමි. සුළඟට එය සුණුවිසුණු කරනට ඉඩ දිය නොහේ.
වර්ෂාව මැද ඉදිරියට යාමද තරමක අසීරුවක් උව මා නතර කළ හැක්කේ නම් කා හටද? අද නම් යා යුතු ම දිනයකි.
ඉදින් මම වැසි දියෙන් තෙමෙමින් ඇට මිදුලු දක්වා ම කාවදින සීතලෙන් වෙව්ලමින් ම මම කඳු පාමුලට බැස යාන්තමින් වැසි මුවාවකට පා තැබීමි.

වැස්සෙහි හඬ තවද ඇසේ. එනමුදු හිසට ඉහළින් නැගි මැයි මාර ගස් දෙපේලිය මද සහනයක් ගෙනදුනි. රතු පැහැයෙන් පිපී තිබූ මැයි මාර මල් වැසි දියෙන් පහර ලද නටුවෙන් ගිලිහී බිම වැටෙමින් තිබුනේ වැස්සට ම මුහු වෙමිනි.
එය අද දිනයට හොඳ ම රතු පාවඩයකි.

අහා... අවසන මම එහි පැමිණියෙමි. නොපැමිණියා නම් කුමට?
මා අපේක්ෂාවෙන් එහි රැඳී සිටි තැනැත්තියගේ නෙත් මත දුලමින් තිබූයේ මා දුටු ප්‍රේමණීය ම මදහසයි.
වදනක් හෝ නොදොඩාම අත වූ ක්‍රිසන්තියම් පොකුර ඈ හට දුනිමි.
වෙනත් තිලිනයක් නම් අවැසි නොවන බව මම දනිමි.

අද වැනි දිනක මෙතරම් වැසි වැටෙන හිමිදිරියේ ම ක්‍රිසන්තියම් මල් පොකුරක්ද අත දරා මා ඈ සොයා පැමිණීම ම ඈ හට තිළිණයක් සදිසි බව දනිමි.
එනමුදු මම ඇයට තවත් දෑසින් සිනහ විසිරුවන්නට ඉඩ දී නැඹුරුව ඈ දෙතොල් පෙති සිපගතිමි. සීතල පරයමින් මා හද තුළ උණුහුම නැගෙන්නට විනි.
මම සිනහ සැලුවෙමි. ඈ වඩා සුන්දර සිනහවක් මුව දරා උන්නාය.

අවසන මම මගේ ජැකට්ටුවෙහි සාක්කුවට අත දමා එය පිටතට ගතිමි. කුඩා හුරුබුහුටි , එමෙන් ම දිලෙන කුඩා තිළිණය.
දිලෙනා රිදී පැහැ කර මාලයෙහි එල්ලෙන කුඩා රිදී හදවතකි.
ඈ සැමදාමත් එවැනි දේට ආශා කල බව දනිමි. මගේ දෑතින් ම එය පැළඳවූ මම ඈ වැළඳ මිනිත්තු කිහිපයක් ගත කළෙමි. කිසි දිනක ඈ තුරුලෙන් මිදෙන්නට අවැසි බවක් නොදැනේ. ඈව වැළඳ හිඳිනා අතරතුර ම යලිත් ඒ දෙතොල් තව වරක් සිපගතිමි.

"සුබ උපන්දිනයක් මගෙ බෝනික්කි. ඔයාට නම් වයස කියන්නෙ නිකන් ම නිකන් ඉලක්කමක්"
මා එලෙස මුමුණද්දී උව ඇගේ දෙතොලතර ඒ නොවෙනස් සිනහව එලෙසින් ම රැඳී තිබුණි.
ඈ වෙන නම් කුමක් කරන්නද? මම ද කඳුළු ගලනා වේදනාබර හදවත ආයාසයෙන් වසාගෙන සිනහවක් පෑමි.

කිමද මට ඈ අබියස හඬනු නොහේ. එහෙයින් යලිත් මීපැණි තැවරූ සිනහවක් පෑ මම හිසට ඉහළින් නැගි කිරිගරුඬ පියස්සාව දෙස බලා ශෝකය පාකොට ඈ අසල හිඳගෙන දොඩන්නට උනෙමි.

ඒ සයවන අවුරුද්දයි. රිදී කරාබු යුගල, මුදුව, අත් පලඳනාව,මේ වසරෙහි කර මාලය.
ලබන වසරෙහි මම ඈ වෙනුවෙන් පා සළඹක් ගෙනෙමි. සිතුවිලි අතර ම යලිත් මම ඈ දෙතොල් සිපගතිමි. ඈ මගේ මත්වීමයි. උණුහුම මුසු මුදුබව වෙනුවට පිඟන් ගඩොලක දැඩි සීත බව දෙතොල විඳගනිද්දී මම කඳුලක් සැනෙන් පිසගතිමි.
කම් නැත, ඇය නිදනු ඇත. මම ඈ සමීපයෙහි සිට දොඩමි. ඈ අසා සිටියාවේ.

ඇඟම හිරිවට්ටන හීතල හුළඟ මූණ ඉඹ ඉඹ කෝලිත්‍තම් කරද්දි මම බලාගෙන හිටියෙ පේන කඳු මුදුන් දිහාව. සුදටත් වඩා අලු පාටකට හුරු තරමක් ඝන මීදුම කඳු සිරස් වෙලාගෙන තිබ්බෙ හරිම ආදරයකින්. උදේ හතත් වෙලා, ඒත් හීන් කලුවර තාමත් එහෙමමයි.

ඒ මෙහෙ හැටි කියන්නෙ. මේ තමයි මන්දාරම් නුවර. නම ඇහුවත් හිතට දැනෙන්නෙ අමුතුම හැඟීමක්. මීදුම, ලා අඳුර, හිතම හිරිවට්ටන සැර ඒත් සුන්දර හීතල, පේන මානෙම පැතිරිනු මිදුණු කොල පාට, පළාතම වටකරගෙන නැගුණු කඳු මුදුන්, ඒක අමුතුම ලෝකයක්. අමුතුම සුන්දරත්වයක්.

මන්දාරම් නුවර නම ඇහෙද්දි ඉස්සර දැනුන ඒ අමුතුම හැඟීමට තවත් අමුතුම හැඟීමක් එකතුවෙලා දැන් ගොඩක් කල්. හ්ම්ම්ම්ම් ඒක වෙනමම කතාවක්.
තනියම වාඩිවෙලා ඔහේ බලන් හිටපු මම ගැස්සිලා හැරිල බැලුවෙ උරහිසට දැනුණු ස්පර්ශකින්. ඔව්, මං තාමත් මන්දාරම් නුවරදි තිගැස්සෙනව.
ඒ මතක ඇතුලෙ අතරමං වෙලා ඉන්න නිසා. ඒත් කාලය ඉගිලිලා. ආයෙම සුසුමක් හෙලපු මං වාඩිවෙලා හිටපු තැන්නෙන් නැගිට්ටෙ අපේ එලිමහන් කූඩාරම දිහාට යන්න.

සමාධි, මහෙ හොඳම යාලුව මගෙ උරහිස පිරිමැද්දෙ මගෙ සුසුමට හේතුව හොඳටම දන්න නිසා. "යමු නදී, උණු උණුවෙ කොෆී තියනව.
බීල ඉමු" සමාධි කිව්වම මම හිනා උනේ මතක හිත කොනකට තල්ලු කරල දාල. අපි කූඩාරම ගාවට යද්දි එතන පුංචි පහේ හෝටලයක් වගේ. උණු උණුවෙ දුන් දාන කෝෆි එක්ක ගිනිමැලයට උඩින් ලී දඬු කීපයක් හරස් කරල එල්ලපු තාච්චියක සුවඳට බැදෙන සොසේජස්. ඒ මොන විදිහෙ කෑමක්ද මන්ද. ඕන එකක්.
පේපර් ප්ලේට් එකක් උඩ තියල දුන්න රන්වන් පාටට බැදුණු සොසේජස් එක්ක උණුම උණු සුවඳ එන කෝෆි කෝප්පය දැක්කම මට කවදාවත් නැති පෙරේතකමක් දැනුන. හරිම රස පාටයි.

මගේ කොටහත් අරගෙන ගිහින් මං ගිනිමැලයට ආසන්න තැනකින් වාඩිවුනේ නිවාඩු පාඩුවේ ඒක රස විඳින්න. උණුම උණු සොසේජස් කටක්, ඊටපස්සෙ ගිණිගහන තොල් පිච්චෙන කෝෆි උගුරක්. හීතල කපාගෙන ඇඟට දැනෙන අමුතුම උණුහුමක්. හොඳම යාලුවො පස්දෙනයි එයාලගෙ පුංචි පවුල් ටිකයි එක්ක මෙහෙම ගමනක් ඇවිත් ගිනිමැලයක් වටේට වාඩිවෙලා පොඩි කයියක් දාගෙන ඉන්න එකත් වෙනමම සුන්දර හැඟීමක්.
ඒත්,...... මට වැඩියෙන්ම සුන්දර මේ මන්දාරම් නුවර කඳු මුදුන් පේන තැනකට වෙලා මතක අතර සැරිසරන එක. ඒ නිසාම බඩ පුරවගත්ත මං යාලුවන්ට ගිණි මැලයෙ රස්නය විඳින්න දීල මගේ සීතල මතක විජිතය හොයාගෙන ආපහු කලින් හිටපු තැනටම ගිහින් වාඩිවුනා. මේ අවුරුදු ගානක් පුරාවට මං කරපු මන්දාරම් නුවර මතක වන්දනාවෙ පස්වෙනි අවුරුද්ද.

කෝඩු මං පලවෙනි වතාවට මන්දාරම් නුවර දැක්කෙ අවුරුදු පහකට කලින්.
"මේ... හරිම ලස්සනයි මියුරු. බලන්නකො නම, මන්දාරම් නුවර. මට ඒ නම දැක්කමත් එහෙ ගියා වගේ දැනෙනව"
"ඉතිං, යන්න ආසද එහෙ?" මං මුහුණුපොතේ දැකපු ලස්සන පින්තූර්‍යක් දැකල කිව්වම ඒ එයා අහපු දේ, හරියටම අවුරුදු පහකට කලින්.

එයා තමයි මියුරු. එයාගෙ ප්‍රශ්නෙට මං දීපු උත්තරේ
"අනේ.... ඔව්" ඒ වෙද්දි අපි කැම්පස් එකේ අන්තිම විභාගෙ ලියල ඉවර වුණා විතරයි.
මියුරු, සමාධි, මාශි, අනූ, සංජනා, රකී, අමිත් මගේ සෙට් එක. මගේ උත්තරේට හිනාවෙලා අහක බලාගත්ත මියුරු ඊට දවස් දෙකකට පස්සෙ මන්දාරම් නුවර ගමන ලෑස්ති කරල තිබ්බෙ මට හොරෙන් අපේ සෙට් එකේ ඔක්කොම දැනුවත්ව.
දෙයියනේ මන්දාරම් නුවරට පය තිබ්බ වෙලේ ඉඳලම මගෙ ඇස් වැහුනෙ නැති තරම්. ඇස් ලොකු කරගෙන මන්දාරම් නුවර හිත වශී කරන සුන්දරත්වය මං ඇස් දෙකෙන් උරාගෙන විඳගත්තෙ පුදුම ආසාවකින්.

"මෝඩි, ඔය බෝල ඇස් පොඩ්ඩක් වහගනින්.නැත්තම් රිදෙන්න ගනී ඔහොම ඇස් ලොකු කරගෙන බලන් ඉඳල" අනිත් උන් පිස්සුවෙන් වගේ ෆොටෝ ගහන අස්සෙ මං වාඩිවෙලා හිටපු තැන්නෙ මං ගාවින්ම වාඩිවෙච්ච මියුරු කිව්වම මගෙ කටින් පැන්නෙ ලොකු හිනාවක්.
"මෙහෙ හරිම ලස්සනයි මියූරු. හැමදාම ඉන්න හිතෙනව" "ඉමු ඉතිං" "ඈහ්?" "මෙහෙ ගෙයක් අරන් පදිංචි වෙමු අපි දෙන්න"
"අපි දෙන්න?" මියුරු කියපු දේට මට පුදුම හිතුන. "ඔව් අපි දෙන්න" "ඒත් ඇයි අපි දෙන්න විතරක්" එහෙම ඇහුවම ඒ ලස්සන මූණෙ ඇඳුනෙ ලස්සන හිනාවක්.

මුකුත්ම නොකිය මගෙ මූණට ළං වෙච්ච මියුරු සීතලෙන් වෙව්ල වෙව්ල තිබ්බ මගෙ තොල් උඩින් එයාගෙ තොල් තියද්දි මම මොහොතකට ගල් උනා. මුලු ලෝකෙම නැවතුනා. ඒ මගෙ ප්‍රථම හාදුව.
මිත්‍රත්වයෙන් අඩියක් ඉස්සරහට තියල මාව ළං කරගත්ත ඒ දේ මගේ ප්‍රථම ආදරය. "සොරි නදී, මට ඔයාව දැනෙන්න අරන් අවුරුදු ගාණක්. ඒත් මේක කියන්න වෙලාව එනකම් ඉන්න උනා" මියුරු ලැජ්ජාවෙන් හිනාවෙලා කිව්වෙ මම තවදුරටත් හිතාගන්න බැරුව බලන් හිටිද්දි.

මට ඔහු ගැන පළවෙනිම විශේෂ හැඟීම දැනුනෙ එදා ඒ මොහොතෙ. ඒ මොහොතෙ ඉඳල අද මේ ගෙවිල අවසන් වෙන පස්වෙනි අවුරුද්ද වෙනකම් මට ඒ විශේෂ හැඟීමෙන් මිදෙන්න පුලුවන් උනේ නෑ.
හිත පතුලම පහුරුගාන ආත්මයටම උරාගත්ත ඒ වේදනාව වචනවලින් විස්තර කරන්න මම දන්නෙ නෑ. ඒත් අවුරුදු ගානක් පුරාවට ඒ වේදනාවෙන් දැවි දැවී මතක එක්ක ජීවත්වෙන එක මට පුරුද්දට ගිහින්.
"ඔය ලස්සන බෝල ඇස් තියන බෝනික්කි පැටියෙක්ට මං ආසයි"
එදාම ඇරඹිච්ච ප්‍රේමයකට එච්චර දුර ගමනක්, විහිලුවක් වගේ උනත් මගේ තොල් සිපගෙන අඩ හෝරාවක් ගෙවෙන්නත් කලින් එයා මට ලස්සන හීනයක් මවල පෙන්නුව" "අපි එයාට මන්දාරා කියල නම දාමු"
මම ඒ හීනෙට පාට තැවතුව. "ඒත්, මන්දාරම කියන්නෙ මීදුමටනෙ" "ඉතිං, මං මීදුමට හරි ආසයි. ඒක හරිම ලස්සනයි.

ඒ නම අපිට මන්දාරම් නුවර මතක් කරයි" ඔහු හිනාවෙලා මං ලබපු දෙවෙනි හාදුව සලකුණු කලේ මගේ නලලත.
ඒත් මට අමතක උනේ හීනයන්ගෙන් අවදි වෙද්දී වඩාත් වේදනාකාරී බව. අවුරුදු පහක්ම ගෙවිල ගිහින් ඒත් ඒ හීනෙ දැකල දවස් දෙකක් යන්න කලියෙන් ඒ හීනෙන් එළියට ඇදල දාද්දි දැණුණු වේදනාව තාම හිත පාරනව.

දවස් දෙකකට පස්සෙ මියුරුගෙ කටහඬ අහද්දි ඒ කටහඬ අහන අන්තිම වතාව ඒක කියල මම දැනගෙන හිටියනම් දෙයියනේ.
රිදෙන මතක අස්සෙන් ඇස් අගට ආපු කඳුලු බින්දුවක් කම්මුල ඉඹිද්දි මං ඇස් වහගත්ත. තවමත් වේදනාවෙ කෙලවරක් නෑ. පිහිතුඩු වගේ ඇනි ඇනී හිතම පාරනව.

"මන්දාරා..." එකපාරටම ඇහිච්ච හඬක් නිසාවෙන් මං ඇස් ඇරල බැලුව. මීදුම අස්සෙන් දුවගෙන එනව පේන්නෙ පොඩි කෙලි පොඩ්ඩක්. මගෙ දෙයියනේ ඒ හුරතල් මූණ, රෝස මලක් වගේ. අලුපාටට දිලිසෙන බෝල ඇස්, ඒව බෝනික්කියෙක්ගෙ වගේ. ඇත්තටම ඒ බෝනික්කියෙක්.
මගෙ ඉස්සරහම නැවතිච්ච අවුරුදු තුන හතරක් වගේ වෙච්ච ඒ පොඩි එකී හරිම ලස්සන හිනාවකින් මගෙ දිහා බලන් හිටියෙ.

"මන්දාරා.... දෝනී... ඔහොම ඉන්න අපි එනකම්" මීදුම අස්සෙන් ඊළඟට දුවගෙන ආවෙ තරුණ ගෑණු කෙනෙක්. ඊටත් පිටිපස්සෙන්.......
හිතමැද්දට හෙන සීයක් එකපාරටම වැදුන වගේ. ඇස් ඉස්සරහ මැවි මැවී පෙනුනෙ උපාධි ප්‍රධානෝත්වය දවසෙ වෙන කෙල්ලෙගෙ අත අලලන් මගෙ දිහා නොබලම ගිය මියුරුව. හ්ම්ම්ම්ම්ම් ඒ අතීතය.
පිරිමියෙක්ට අයිති ඇස් දෙකක් විසල් කරන් බලන් ඉද්දි මම තැන්නෙන් නැගිටල යාලුවො ඉඳපු දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. සමහර විටක මම ආයෙම මන්දාරම් නුවර මතක වන්දනාවට නොයේවි. කෙලෙසුණු මතක භූමිවල වන්දනාව නිශ්ඵලයි.

දියතලාව සොඳුරු පරිසරය සිසාරා පැතිර තිබු තරමක සීතල මැදින් බස් රථය නොනැවතී ධාවනය වන අතර මම කවුලුවක් අසලට වී පිටත බලා සිටියෙමි. වෙලාව සවස 4ට පමණ විය. මගේ ජීවිතයේ අලුත් ආරම්භයකි. අලුත් පරිච්ඡේදයකි. ගැඹුරු හුස්මක් ගෙන සීතල නැවුම් සුළඟින් ළය පුරවාගතිමි.
හිත තුළ පිනා යන ප්‍රීතියක් මෙන්ම කුමක්දෝ නුහුරු භීතියක්ද නැගේ. එනමුදු ඇතුලාන්තයෙන්ම නැගී එන තෘප්තිමත් බවකි.

අද පටන් වසර කිහිපයකට මේ සොඳුරු දනව්ව මගේ නිවස වන්නට යයි. එය සිහිනයකි. නැත. සැබෑ වන්නට යන සිහිනයකි. ගත දැවටී ඇති චාම් සාරිය දෙස බැලූ මම පසෙකින් සුරක්ෂිතව එල්ලා ඇති නිල ලාංජනයක් සහිත කබාය දෙසට නෙත් යොමු කලෙමි. සැබැවින්ම එය හදවතේ ඇඳුණු සලකුණකි. මම මගේ සිහිනය තුලට පළමු පියවර තබා ඇත්තෙමි. ඒ විසල් තේජාන්විත පෙනුමැති ගේට්ටුව තුළින් බස් රථය එම භූමියට ඇතුල් වද්දී හදවත නතර වූවාක් මෙන් දැනුනි. මෙය මගේ සිහිනයට තටු දෙන බිමයි. දියතලාව යුධ හමුදා පුහුණු පාසල.

“මම සුලෝචනා මදුමතී බන්ඩාර. අද පටන් පුහුණුවන කැඩෙට් නිළධරිනියක ලෙස දිවිහිමියෙන් රට වෙනුවෙන් කටයුතු කිරීමට මා පොරොන්දු වෙමි” එම භූමිය මත පය තැබූ ප්‍රථම මිනිත්තුවේදම මා සිතින් සපත වූයෙමි. රැගෙන ආ බඩු භාණ්ඩද රැගෙන බස් රථයෙන් බිමට බට මට මෙන්ම අනෙකුත් පිරිසටද ඉතාමත් අනගි පිලිගැනීමක් ලැබුණි. දන්නා අය දන්නවා සේම නොදන්නා අය විශ්මයට පත්වෙන පිලිගැනීමකි.
නිල කබා සාරි වලින් සැරසී ගෙන ආ බඩු බාහිරාදිය දෑත හරහට අරගත් අප හට පෙල සැදී අදාල වූ රැස්වීම් ශාලාවක් කරා යන්නට අන ලැබුණි. නැත දුවන්නට අන ලැබුණි. දෑත් හරහට ගත් බඩු පොදිද, ගත දැවටුණු වදකාර යාර 6ක සාරියද, පයේ ලූ අඩි තරමක අඩිය උස මිරිවැඩියද ඒ සියල්ලටමත් වඩා ලඳ බොළඳ ස්ත්‍රී ශරීරයද දුවන්නට මැලි කමක් දක්වද්දී ගොපල්ලෙක් විසින් දක්කනු ලැබූ සත්ව රැලක් මෙන් අපි දුව ගොස් රැස්වීම් ශාලාව තුළට ගාල්වුනෙමු.

දාඩිය පෙරෙන සිරුරින්ද ගමන් මලු වල බරින් වේදනා දෙන දෑතින්ද යුතුව ඉහළ නිළදාරීන්ගේ දේශන වලට පැයක් පමණ සවන් දුනිමි. නැත. විය නොහැක. නැවතත් දිවයාමක්. මෙය නම් කරුමයකි.
නැවතත් නවාතැන් ගන්නා ස්ථානය කරා පෙල සැදී දුවන්නට සිදු විය. ප්‍රිය මිරිවැඩි සඟල. ඒ මොහොතේ නම් මා නුඹට සාප කලෙමි. දෙකකුල් කැපී නැගෙන වේදනාව දැරිය නොහැකි තරම් විය. සිහිනයකට උව මෙතරම් රුදු විය හැකිද? කුස නොව මුව දක්වාම පිරුණු ප්‍රනීත අහර වේලකින් පසුව රැයේ ලැබුණේ සුව නින්දකි.
මල් යහනාවක් සුව විඳීමට නොපැමිණියෙන් දෙකකුල් වේදනා අමතක කර දමා ලද සුවපහසු මෙට්ටයෙන් උපරිම පල නෙලා ගතිමි. සිහින රහිත සාමකාමී නින්දක්.

කවුදෝ මා අවදි කරවන්නට සොලවයි. තවම හිරු නැගීවත් නැති බැව් නිසැකය. සීතල ඇටකටු පවා හිරිවට්ටවයි. බදා කිරීම් නොතකාම මං දෑස් පියා සිටියෙමි. නැත නැවතත් මා අවදි කිරීමට උත්සාහයකි. “අනේ අම්ම තව චුට්ටක් නිදාගන්න දෙන්න.
හරිම සීතලයි” මම මවගෙන් අයැද සිටියෙමි. එකවරම අයිස් තරමේ සීතල වතුර ප්‍රහාරයක් මුහුණට පතිත විය. මම තිගැස්සී දෑස් හැර බැලුවෙමි. නිවසට සමුදී දවසකි.
තවත් මා රකින්නට මව මෙහි නැත. ඒ වෙනුවට පාඨමාල බාර නිලදාරිනිය ඔරවාගත් දෑසින් මා දෙස බලා සිටියාය. මා වහා සයනයෙන් බිමට පැන සිට ගතිමි. මා මෙන්ම මගේ කුටියේ විසූ අනෙකුත් සිව් දෙනාම මගේ ඉරනමටම මුහුණ දී ඇති සෙයකි.

සැවොම බිම බලාගෙන මුහුණු පිසිමින් සිටිනු දක්නට ලැබුණි. පාඨමාල බාර නිලදාරිනිය සියලු දෙනාටම හැකි තරම් විනීත නමුදු හැකි තරම් දරුණු වචන වලින් විය යුත්ත සහ අපට අදාල ක්‍රියා පටිපාටියද අපහට කියාදී පිටව ගියාය. අහෝ කරුමයක මහත. උදෑසන 6ට වත් නැති තරම්ය.
ලහි ලහියේ ඇඳ පැලඳ ක්‍රීඩා පිටිය වෙත යද්දී නියමිත වෙලාව ඉක්ම ගොස් තිබුණි. එතැන් පටන් අප සැම කැඩෙට් නිලධාරිනියකගේ පුහුණු දිවියේ සුන්දරත්වය අපූරුවට වටහා ගතිමි. විසල් පිට්ටනිය වටා දිව ගිය අති සුන්දර වාර ගනන්ද, නින්ද පැමිණෙන මුත් නිදා ගත් නොහැකි දේශනද, කර එල්ලා ගත් වැලි කොට්ටා සමග දිව ගිය අපමණ වාරා ගණනද, දවසේ අපමණ වාර ගණනාවක් ලද දඬුවම්ද, සියල්ලන්ටම වඩා ඉසිලිය නොහැකි කෑම වේල් අහිමි කිරීම්ද මාත් මගේ සහෝදර නිලදාරිනියනුත් අපමණ වෙනස්කම් වලට ලක්කලේය.

දන්නා කාලයේ සිටම දැකි සොඳුරු ස්වප්නය දුස් ස්වප්නයක් වෙමින් තිබියදී කාටත් හොරා බොහෝ දිනයන්හි රැයේ මා හඬා වැටුනෙමි. මවගේ ස්නේහයේ අවශ්‍යතා මාහට දැඩිව දැනෙමින් තිබුණි. නමුදු ඇය වෙත යාමට කිසිඳු හැකියාවක් නොතිබුණි. සියලු දුක් ගැහැට වේදනා ඉවසමින් ලද මිත්‍රත්වයෙන් සැනසුනෙමි. එලෙස ගෙවුණු අන්ධකාර පරිච්චේදයක එක් දිනක කුමක්දෝ සහන් එළියක් මා දිවියට වැටුණි. එය අහම්බයක් සදිසිය.

අප ජේෂ්ඨයන්ගේ භෝජනාගාරය වෙත පිවිසීමට අවසරය ලද පළමු දින උදාවිය. හැකි ඉහළ පිලිවෙලින් නිල ඇඳුමින් සැරසුණු අප පෙල සැදී විනීතව භෝජනාගාරය වෙත ඇතුල් වුනෙමු.
එසැනින්ම සිතට දැනුනේ භීතියකි. ජේෂ්ඨ කැඩෙට් නිලධාරීන් නිලදාරිනියන් උකුසු ඇසින් අප දෙස බලා සිටී. එදින අප එක් අයෙකුටවත් උගුරෙන් පහලට අහර බිඳක් යවා ගැනීමට හැකියාවක් තිබුණාදැයි සැකසහිතය. නමුදු ලබාදෙන ආහාර ප්‍රමානය බිඳකුදු ඉවත නොදමා අනුභව කල යුතු බැවින් අප කිරි මැටි ගිලින කිඹුලන් මෙන් සියල්ල කුසට දමා ගතිමු. මදකට හිස ඔසවා බැලූ මා දුටුවේ අපට වසරකට ජේෂ්ඨ කැඩෙට් නිලදාරියෙකි. ඔහු අප දෙස තියුණු දෑසින් බලා සිටී. නැත මා දෙස තියුනු දෑසින් බලා සිටී.

මම හොඳින් වට පිට බැලුවෙමි. මා මෙන්ම මෙහි මගේ සහෝදර නිලදාරිනියන්ද සිටී. නමුත් ඔහු ස්ථිරවම බලා සිටිනුයේ මා දෙසයි. මා මගේ නිල ඇඳුම නැවත පිරික්සීමි. එහි අඩුවක් නැත. කොන්ඩයද නියමිත පරිදි පිලිවෙලට පීරා ඇත. මා අතින් දැනුවත්ව නම් වරදක් සිදු නොවූ බව සහතිකය.
නමුත් ඔහු තවත් මා දෙසම බලා සිටී. මා බිම බලමින් නලල දෙපස නැගි ඩා බිඳු පිස ගතිමි. නිමේශයකින් ඔහු හිඳ සිටි අසුනින් නැගී සිටියේය. මම බියට පත්ව මගේ ළබැඳිය මිතුරිය වූ අසල සිටි කැඩෙට් නිලධාරිනියගේ සුරත තදකොට අල්ල ගතිමි.
ඇයද බියපත්ව ඇති හැඩකි. ඔහු නැගිට අප දෙසට පැම්ණෙද්දී මා ඇතුලාන්තයෙන් ගැහෙමින් බලා සිටියෙමි. ඔහු ජේෂ්ඨයෙකි. මගේ කුමක් හෝ වරදක් හසූ වී නම් මා පමණක් නොව අනිකුත් කනිෂ්ඨ කැඩෙට් නිලදාරිනියන්ට මා සමගම දඬුවම් විඳීමට සිදුවනු ඇත.

පුදුමයකි අප අසලට පැමිණෙද්දි ඔහුගේ දෑසේ වූ තියුණු බැල්ම වෙනස්වුනු අතර දෙතොල අග රැඳි ලා මදහසක්ද සමග ඔහු අප දෙස්වත් නොබලා යන්න ගියේය. මම ඉහළට ගත් හුස්ම පහලට හෙලා මොහොතකට පසුව හැරී බැලුවෙමි. ඔහු ජල කරාමය අසල දෑත සෝදමින් සිටියේය.
ඔහු එතනින් නික්මෙන තුරු සිටි මම සහෝදර නිලධාරියන්ද සමගින් දෑත් සේදීම සඳහා ගියෙමි. දෑත් සෝදා පසෙකට වත්ම පණිවිඩ කරුවෙකු මාර්ගයෙන් ලද පණිවුඩයකින් ලබා ගත පිච්චී ගිය බවක් හැඟුනි.

“අද ඩියුටි ඉන්න කෙනාට සීනියර් ඩියුටි කැඩෙට් ඔෆිසර් සමරදිවාකර එන්න කිව්ව” සහෝදර කැඩෙට් නිලධාරියෙකු පැමිණ පවස්ද්දී මගේ සියොළඟම සීතල විය. කරුමයක මහත. දිනෙන් දින මාරු වෙන කනිෂ්ඨ කැඩෙට් නිලධාරිනී කාණ්ඩයේ කාර්‍ය භාර නිලධාරි තනතුර අද දරනුයේ මමයි.
කුමන ගිනි ගෙඩියක් හිස මත පතිත වේදැයි සිතමින් මම ගැහෙමින් ජේෂ්ඨ කාර්‍ය භාර නිලදාරියා සිටින කාර්‍යාලය කරා පියනැගීමි. මා එහි දොරට තට්ටු කර පසෙකට වෙද්දී මා හට එහි ඇතුල් වීමට අවසරය ලැබුණි.
මා එහි ඇතුල් වෙද්දී ඔහු හිස නමාගෙන කුමක්දෝ ලිපි ගොනුවක් බලමින් සිටියේය. මම ඔහුට අචාරය දැක්වීමි. ඔහු හිස ඔසවා බලද්දී මොහොතකට මාගේ දෑස් විසල් විය. ඒ අන කවරෙකුවත් නොව ජේෂ්ඨයන්ගේ භෝජනාගාරය තුල්දී මා දෙස බලා සිටි ජේෂ්ඨ කැඩෙට් නිලධාරියාය. මුව මත ඇඳි ලා සිනහවක් සමගම ඔහු මා ඇමතුවේය.

“ තමාද අද ඩ්යුටි ඉන්නෙ?”
“ඔව් ඔෆිසර්” මම වෙව්ලන හඬින් ඔහුට පිළිතුරු දුනිමි.
“මොකද වෙව්ලන්නෙ සීතලද?” ඔහු තරමක දැඩි ස්වරයකින් විමසා සිටියේය. “නෑ ඔෆිසර්
“ මං ඔහුට පිලිතුරු දුන්නෙමි.
“ඕක හරියනව මේ වෙලාවෙ වතුර පාරක පොඩ්ඩක් ඔබල ගත්ත නම්” ඔහු එලෙස පවසද්දී මම තිගැස්සී ඔහු දෙස බැලුවෙමි.

මේ සීතල හෝරාවේ ජල පහරක එබීම. එය නම් ස්වප්නයන්ගෙනුත් නරකම ස්වපනයකි. මොහොතක් නිහඬවම බලා සිටි ඔහු යලිත් මා ඇමතුවේය.
“කොහොමද දැන් තමුන්ලගෙ ට්‍රේනින්ග් එකේ සිටුවේශන් එක?”
“හොඳින් කෙරෙනව ඔෆිසර්” මම ඔහුට පිළිතුරු සැපයීමි.
“ඒ උනාට මුළු ඇකඩමි එකම කියන්නෙ මෙච්චර කාලෙකට ආපු වර්ස්ට්ම ලේඩි කැඩෙට්ස්ල ටික තමුංල කියල” ඔහු එක එල්ලේ මා දෑස දෙස බලාගෙන කියූවද ඔහුගේ මුවග සිනහවක් මිස තරහක් නොවීය.

මා එයට දිය යුතු පිළිතුරක් පිළිබඳ සිතාගත නොහැකිව මම කල්පනා කලෙමි. එයට ඔව් හෝ නෑ යනුවෙන් පිළිතුරු දිය නොහැක. ඔහු ජේෂ්ඨ නිලධාරියෙකි. මට ඔහු සමග තර්ක කල නොහැක. එසේ තර්ක කිරීම මට පමණක් නොව අනෙකුත් කනිෂ්ඨ නිලදාරිනියන්ටද දඬුවමකට මග පාදන්නක් බව මා දැන සිටියෙමි.

“ඔයිට වඩා කැපවීමෙන් වැඩ කරනවල. රෝස මල්, බබාල, ඉටි පන්දම් වගේ මේකෙ ඉන්න බෑ. කලු ගල් වගේ හයිය වෙනව. නැත්තම් මේක දමල ගහල ගෙදර යනව” ඔහු තරමක් තදින් පවසද්දී මං සිත තුළින් සැලුනෙමි.
යා යුතු උවද දැන් මෙය හැර යාමට නොහැකිය. මෙය කොටි වල්ගයක් බව ඔහුද හොඳ හැටි දනි.
“තමුංට තේරුනාද?” ඔව් විමසද්දී මං ඔහුට පිළිතුරු දුනිමි. “ඔව් ඔෆිසර්”
“එහෙනම් එච්චරයි. තමුන්ගෙ බබා යාලුවො ටිකටත් තේරුම් කරල දෙනව. නැත්තම් මේකෙ ඔෆිසර්ල දන්නව තමුන්ලව හදල ගන්න”

ඔහු දැඩි නොවන නමුදු අවදාරනාත්මක හඬකින් මට නියෝග කලේය.
“ඕකේ ඔෆිසර්” මගේ හඬ බලු කුක්කෙකුගේ කෙඳිරියකට සම වූවාදැයි නොදනිමි. “හිත හයිය කරගන්නව දරුවො. මේ රස්සාවට ඕනි ඒක. හිත තියනව නම් ඕනි දෙයක් කරන්න පුලුවන්. දැන් බිලට් එකට යන්න” අහෝ පුදුමයකි.
ඔහු මට දරුවෝ යනුවෙන් ඇමතීය. එය සෙනෙහෙබර ඇමතුමකි. පියෙකු වැනිය. නමුදු ඔහු මට වඩා වසර දෙකක් වත් වැඩිමහලු නොමැති තරම්ය.

ඔහුට ආචාරය පුදකොට මා නැවත මාගේ නවාතැන් ස්ථානය කරා ඇදුනෙමි. කරන්නට බොහෝ දේ ඇත. පසු දිනට අවැසි නිල ඇඳුම් පිලියෙල කර තැබූ මම බූට් පාවහන් ඔප දමන්නට පටන්ගතිමි. ඔහු අපට රෝසමල් ,බබ්බු , ඉටි පන්දම් යැයි පැවසීය. එනමුදු අප තුල එවැනි සියුම් සුකොමල රුවක් මා නොදුටුවෙමි.
නව දැලි හේන්හි දැවුණූ වැඳිරියන් මෙන් කලුව කැතව වැහැරි කැහැටුව ගොස් ඇති අයුරු සිතාගත නොහැක. එදින පටන් මා දිවියේ අලුත් පරිච්ඡේදය තුල ස්වර්ණමය සටහන් ලියවෙන්නට පටන්ගත්තේය. ඔහු මාගේ භාරකරුවෙකු ලෙසින් හැකි සැම විටකම මා හට උපකාර කලේය. ඇතැම් ජේෂ්ඨයන්ගේ දැඩි රුදුරු චරිත හමුවේ ඔහු සැබැවින්ම ශාන්ත ගති ඇත්තෙකු බව මට අවබෝධ විය.

සොඳුරුම ස්වපනයක්ව තිබී දුස් ස්වනයක් වූ මගේ පැතුම ඔහුගේ උපදෙස් ආධාර හමුවේ යලිදු ආලෝකමත් විය. වචනයෙන් නොපැවසූ දෑසින් හුවමාරු වූ පෙම් හැඟුම් සමගම මම යලිත් පුහුණු පාසල තුල කටුක දිවිය විඳින්නට ගතිමි. දරුණු දඬුවම් ,පහර කෑම්, අවි පුහුණු දුශ්කර සටන් විදි, න්‍යායාත්මක දැනුම මේ සියල්ල සමගින් හෙමබත් උවද ඔහුව දැක්මෙන් පවා ප්‍රමුදිත වූ කාලය හදිසියේම නිමාවත්ම මා දුකට පත් වූයෙමි.
ඔහුට යන්නට කාලය පැමිණ ඇත. හෙට ඔහුගේ විසිරයාමේ දිනයයි. සිතට දුකකි. ඔහු මා හැර යනු ඇත. නමුදු සුවිසල් සතුටකි. හෙට ඔහු අධිකාරියට පත් නිලධාරියෙකු වෙනු ඇත. දිනය එළඹිනි. කාර්‍යබහුලත්වය නිසාම ඔහු හෝ වචනයක් හෝ කතා කරන්නට ඉඩ නොලදිමි. නමුදු ඔහු තේජාන්විත නිල ඇඳුමෙන් සැරසි එන අයුරු බලා සතුටු වීමට මා හිත හදාගතිමි.
අලංකාර බවෙත් තේජාන්විත බවෙත් උපරිමයට පැමිණ සිටි ඔහුත් ඔහුගේ පිරිසත් විශිෂ්ඨය. නමුදු මගේ දෑස් ඒ අතරිනුත් ඔහුව වඩාත් විශිෂ්ඨ ලෙස දිටීය. සැබැවින්ම ඔහු විශිෂ්ඨ බව ඔහු පසක් කලේය.

“වසරේ හොඳම කැඩෙට් නිලධාරියාට හිමි අසිපත හිමිකර ගන්නේ සාරද තේනුක සමරදිවාකර” එය ඇසෙද්දී මහද ප්‍රීතියෙන් පිම්බී යනු දැනිනි. ලද පළමු අවසරයෙන්ම මා ඔහු වෙත් සුභ පැතුම් එක්කිරීමට දිව ගියෙමි. නමුත් මා යන විට ඉහළ හමුදා නිලධාරියෙකු වූ ඔහුගේ පියා මව පවුලේ සියල්ලන්ම ඔහුව වැළඳ සතුටු සාමිචියේ යෙදී සිටිය.

මා තරමක් දුරින් රැඳී සිටියෙමි. ඒ මොහොතේ මගේ සිරුරේද හැපෙමින් මා පසෙකට තල්ලු කර දිව ගිය තරුණියක් පැන ඔහුව වැළඳගත්තාය. නැත ඔහුව වැලඳගෙන හාදු වැස්සකින් නැහැවීය. “කන්ගැජුලේශන්ස් ඩාර්ලින්ග්” ඇය ඔහු ගෙල වටා දෑත වෙලාගෙනම පවස්ද්දී ඔහු මහත් අසරණ බැල්මකින් මා දෙස බැලුවේය.
නෙත කොනට කඳුළු බිඳුවක් උනන බව දැනුනද මා එය සඟවා ඔහුට සිනහ පුද කලෙමි. තොල් සොලවා සුභ පැතුම් යැයි ඔහුට දැන්වූ මම සිනහ මුවින්ම හැරී එතනින් සමුගතිමි. නැත. මා හට හැඬිය නොහැක. ඔහු කිසිඳු දිනක මා හට ප්‍රේම කරන බව මුවින් පවසා නැත. වරද මා අතය. එයටත් වඩා මා කැඩෙට් නිලදාරිනියකි.
කඳුළු යනු අප හට උරුම දෙයක් නොව. මා සිත ඔහු කිව්වාක් මෙන් කළු ගලක් කරගතිමි. ඔහු යන්නට ගියේය.
කාලයද ඉගිල ගියේය. මාද හෙට අද මේ පියස හැර යමි. මගේ විසිර යාමද අදය. මගේ අසරණ මව් පැමිණ ඈත සිටම මා හට අත වනයි. ඈ ගැන මා හට දැනුනේ අපමණ සෙනෙහසකි.

මා නොසිටි වසර ගණනට ඇය තවත් වියපත්ව ඇතිවා මෙනි. මා කුඩා කලම පියා මෙලොව හැර ගිය දින සිටි මා උස් මහත් කරන්නට ඇය නොවිඳි දුකක් නැත. ඒ දුක් කඳම ඇයව වයසටත් වඩා මහලු කර ඇත. ඒ දෑස් අද සතුටු කඳුළු වගුරවයි. මා උර මත ලාංජනයක පැලඳවද්දී උවද ඇය උතුරා යන කඳුලින්ද ප්‍රේමෙන්ද යුතුව මා සිපගත්තාය. මගේ එකම ජීවන අපේක්ෂාව ඇය පමණක්ම වී අවසන්ය.
සුළු මොහොතකට පිරිස අතර නෙත් යැවූ මා දුටු එක් රුවකින් සසලව ගියෙමි. මා ජේෂ්ඨයන්ගේ භෝජනාගාරයට පය තැබූ පළමු දිනයෙදී මා බියපත් කල බැල්ම ඉහි විය. ඔහු පැමිණ සිටියේය. සැබැවින්ම ඔහු එහි විය. මා හුන් තැනම මුල් අදිද්දි ඔහු මා වෙත සෙමින් පැමිණියේය.

මා ඔහුගේ ගමනේ වෙනසක් දුටිමි. අහෝ යුධ බිම සිට ලද තුවාල වේලෙන්නටත් පෙරම ඔහු මාගේ විසිර යාම බැලීමට පැමිණ තිබුණි. ඔහුව වැළඳ ගැනීමට අවැසි උවද නිල ඇඳුම ගෞරවය වෙනුවෙන් මා නිසලව බලා සිටියෙමි. සියලු කටයුතු අවසන ලද විරාමයේ මා ඔහු සමග දොඩමලු වූයෙමි.

විසිර යාමත් සමගම දෙමාපියන්ගේ අභිමතය පරිදි තරුණියක හා විවාහ වීමට අකමැත්ත පල කල බැවින් උරණවූ ඔහුගේ දැඩි හිතැති පියා ඔහුව යුධ කලාපය වෙත යැවූ බව ඇසූ මා විස්මිත ඌවෙමි. තමන්ගේම දරුවෙකුට එලෙස කල හැක්කේ කුමන අන්දමේ පියෙකුටද?
මා ඔහුගෙන් විවාහ වීමට අකමැති වූයේ ඇයිදැයි විමසූවෙමි. ඔහු එයට සිනාසුනා පමනකි. ආ ගිය තොරතුරු පවසමින් සිට මා හැර ගිය මිස ඔහු එදිනද කිසිවක් මුවින් මා හට නොපැවසුවේය.ඔහුව නවතා නොගැනීම ගැනද හද රැඳි ආලය නොපැවසීම ගැන පසුව මා මටම දොස් පවරා ගතිමි.

ඉන් පසුව ගෙවි ගිය දිනක මා නමට ලද ලිපියක් මම විවර කර බැලුවෙමි. මොහොතකට මට දැනුණු හැඟුම් කොපමණ දැයි විස්තර කල නොහැකි තරමකි. ලිපිය ඔහුගෙනි.
මුවින් නොකී දේ ඔහු ලිපිය තුළ අකුරු කර එවා තිබුණි. සිය දහස් වාරයකටත් වඩා ලිපිය කියවූවාට පසු මා ඔහුට පිලිතුරු ලිපියක් ලිව්වෙමි.

ඔහු මා වෙට ප්‍රථම ලිපිය එවා වසරකි. ඔහුටත් මටත් අද සුවිශේෂී දිනකි. අපි දෙදෙනා මගේ මවද සාක්ෂි කරුවන් දෙදෙනෙකුද පමණක් සහිතව රෙජිස්ට්‍රාර් වරියක ඉදිරියෙහි විවාහ වුනෙමු.

යුධ හමුදා කපිතාන් වරයෙකු වූ ඔහුට සියලුම ගෞරව,ආචාර සියල්ල ඔහුගේ පියා විසින් අහිමි කර තිබුණි. ඔහුගේ පියාගේම වදනින් සිඟන්නියක විවාහ කරගැනීම නිසාම වීවාහ උත්සවයක් පවා ඔහුට අහිමි විය. ඔහු සියල්ල නිහඬවම දරාගත් අපූරුව අරුමයකි.

ඔහු මටද හැමදාමත් මෙන් සිත හදා ගැනීමට කියා දුන්නේය. ඔහුගේ පියාගේ කෝපය නිසාම ඔහු නැවත ක්‍රියාන්විත රාජකාරි සඳහාම යාමට කටයුතු සිදු කරවූ අතර මටද සේවා ස්ථානය අපායක් බවට පත් කලේය. ඔහුගේ නමින් මා සියල්ල දරාගතිමි.
සියලු බාධක හමුවේ මා අසලින්ම රැඳී සිටි මවද හදිසියේම මා හැර යාම මා ලද දරුණුතම කම්පනය විය.
දෑස් හී කඳුළු වියලී යන තුරුම මා හැඬුවෙමි. මරණයෙන් සත් දිනක් නික්මුණු දින මා අසල තනියට රැඳී සිටි අයද නිකමී ගියෙන් මා තවත් තනි උනෙමි. ඔහුද දරුණු සටන් මැද උතුරේ සිටින මොහොතකි.

මවගේ මරණයට පවා ඔහු නොපැමිණියේය.මා සුසුම් හෙලමින් අරමුණකින් තොරව ඔහේ බලා සිටියෙමි. ඔහු ඇත හෝ සිටිනවායින් මා හිත සනසාගතිමි. මගේ පිටුපසින් ලද වැළඳ ගැනීමක් නිසා තිගැස්මට පත් මම හැරී බැලුවෙමි. පුදුමයකි. රාතී අඳුර මැදින්ම මගේ දිවියේ හිරු කිරණ මා සොයා පැමිණ තිබුණි.
කොන්ඩයද රැවුලද වැඩී ඔහු හඳුනාගත නොහැකි තරම් විය. ඔහුගේ දෑස් ගිලී මුහුණේ අපමණ වෙහෙසක් ඇඳී තිබුණි. මා විමසන්නටත් පෙරම ඔහු මා දෑසෙහි රැඳි ප්‍රශ්නාර්ථය ඔහු හැඳින්නේය.

“ හදිසි නිවාඩුවක් දාල ආවෙ. අම්මගෙ මරණෙට එන්න බැරි උනාට සමාවෙන්න” එලෙස පැවසූ ඔහු මා වැළඳගෙන හිස සිපගත්තේය. දුකට පත්ව වේදනා විඳි හදවත ඔහු ප්‍රේමයෙන් සුවපත් කලේය. ඔහු සමීපයේ සැනසෙන්නට ලැබුණේ බොහෝම කෙටි කාලයකි. පසු දින හිරුටත් පෙරම ඔහු නැවත රට වෙනුවෙන් යුතුකම් කිරීමට මා හැර ගියේය.
ඔහු පැමිණ ගිය පසු හුදෙකලා දිවිය මා රාජකාරි වෙනුවෙන්ම කැප කලෙමි. ඔහු තරම් නොහැකි වුවද හැකි උපරිම සේවය මා රට වෙනුවෙන් කලෙමි. හදිසියේම ඔහු මගේ ඇස් ඉදිරියේ පෙනී සිටියදී මම පුදුමයට පත් උනෙමි. මා ඔහු හට සුභ පුවතක් දැන්වීමට ලිපියක් ලියන්නට සැරසුනා පමණි.

දැන් එය ඔහුට වදනින්ම පැවසිය හැක. නමුදු පැමිණ ගොස් දෙමසක් යන්නට මත්තෙන්ම ඔහු නැවත් පැමිණීම පුදුමයකි. ඔහු කිසිවක් නොකියාම මා දෙස බලා සිනහ සලයි. ඒ කවදත් ඔහුගේ ස්වභාවය නිසාම මා ඔහු අමතන්නට මුව විවර කලෙමි. නමුත් ඔහු කාර්‍යාලයේ දොරින් එලියට බැස යන්න ගිය නිසා මා විමතියට පත් වීමි. කාර්‍යාලයෙන් එලියට බැස බැලූ මට ඔහු ගිය දිසාවක් සොයාගත නොහැකි විය. මා කඳවුර පුරා ඔහු සොයා ගියෙමි. නමුදු ඔහු පැමිණි බවක් හෝ කිසිවකු නොදනී. මෙසේ ඔහු මා ඉදිරියට පැමිණ වදනක් හෝ නොපවසා පිටව යාමට හේතුව මා හට සිතාගත නොහැකි විය. මා එය සිතමින් සිටින අතරතුර කඳවුරුභාර නිලධාරී තුමාගෙන් කැඳවීමක් ලදිමි.

ඇතැම් විට ඔහු ම එනතුරු කඳවුරුභාර නිලධාරී තුමාගේ කාර්‍යාලයේ රැඳී සිටිනවා විය හැක. එම නිසා මා කාර්‍යාලය වෙත පියනැගුවෙමි. මා කාර්‍යාලය වෙත යනවිට එහි කඳවුරුභාර නිලධාරී තුමා පමණක් රැඳී සිටියේය. කාර්‍යාලය සිසාරා බැලූ මුත් ඔහු පැමිණි වගක් දක්නට නොලැබුනි.

මා නිලධාරීතුමාට අචාර කල පසු ඔහු හිඳගන්නට මට අසුනක් පෙන්වීය. මා අසුන්ගත් පසු ඔහු මා ඇමතුවේය.
“මට බොහොම කණගාටුයි ලෙෆ්ටිනට් බන්ඩාර. මේක දරාගන්න පහසු නෑ කියල මං දන්නව” ඔහු කතාව අරඹනු නොහැකිව තැවෙද්දී මට සියල්ල අවබෝධ විය. තවත් කිසිවක් අසන්නට මට උවමනා නොවීය. මම දෑතින් දෙසවන් වසා ගතිමි. මුලු ලොවම භ්‍රමණය වනවාක් මෙන් දැණුනි. හිරුද ගිලී ගොස්ය.

නිමේශයකින් මා දෙනෙත් අඳුරු වී ගියේය. ලොව අභාග්‍ය සම්පන්නම ගැහැණිය මා දැයි නොදනිමි. මව හැරගොස් දෙමසක් ගෙවෙන්නටද පෙර මට සිටි එකම පිළිසරණද මා හැර ගොස් තිබුණි. ඔවුන්ගේ ආයුධද සගයන්ද සියල්ල බේරා සතුරන් මැදටම පැන ඔහු දිවි කැප කර තිබුණි. අවසන කරුමක්කාර ගැහැණියක බවට පත්වීමි. ඔහුගේ පියා මට ඔහුගේ දෙනවත් දක්නට ඉඩ නොතබාම මාව පිටමන් කරන ලදී.

මගේ ප්‍රිය සැමියාගේ මුද්‍රා තැබූ දෙනටවත් ගෞරව දැක්විය නොහැකි වූ මම ඔහු මිහිදන් කල රාත්‍රියෙහි ඔහුගේ සොහොන වෙත පිය නැගුවෙමි. ඔහු නොමැතිව මට මා හට හිඳිනු නොහැකි බව දැන දැනත් ඔහු අපූරුවට සැතපී සිටියි. ඔහුගේ සොහොන මත වැටී මා හැඬුවෙමි. මටද ඔහු හා යන්නට අවැසි විය. නමුත් ඔහු ඔහුගේම කොටසක් මා තුළ ශේෂ කොට ඔහු හා යාමේ අයිතියද නැතිකර තිබුණි. මා ඔහුගේ සොහොන මත අත තබා ඔහුට දිවුරුවෙමි. ඔහුට කල ආදරයේ නාමයෙන්ම කුස තුළ වැඩෙන ඔහුගේ ලෙය සුරැකීමටත් ඔහු වෙනුවෙන් ජීවත් වීමටත් පොරොන්දු වුනෙමි.

හිරු හැර ගියද මා තුළ ඇති හිරු කිරණ වෙනුවෙන් මා ජීවත් උනෙමි. ඔහුගේ රුදු පියා මා හට කඳවුර අපායක් බවට පත් කරද්දීද මා ඉවසුවෙමි. අවසන ඔහු අනෙකුන් ලවා මා හට නරක ගැහැණියකැයි අපහාස කරද්දීද ඉවසුවෙමි. නමුත් කුස තුළ වැඩෙන ඔහුගේ ලෙයට ඔහුට අපහාස කරද්දී මගේ ඉවසීම තොර විය. පාරිශුද්ධත්වයෙන්ම ඔහුට පිදූ ප්‍රේමයෙන් ලද ත්‍යාගය වෙනකෙකුගේයි චෝදනා ලබද්දී නිහඬවම දිවි හිමියෙන් ආලය කල රැකියාවද අතහැර දැමුවෙමි.

මා හට රට වටී. එමෙන්ම රට වෙනුවෙන් දිවි කැප කල ඔහුගෙන් ලද දායාදයද වටී.

වසර 25ට පසුව ------------------------- “වසරේ හොඳම කැඩෙට් නිලධාරියාට හිමි අසිපත හිමිකර ගන්නේ සාරද තේනුක සමරදිවාකර”

ඒ වදන් ඇසෙද්දී අයෙකු තිගැස්සෙනු දුටුවෙමි. මම එයින් කුරිරු සතුටක් වින්දෙමි. වසර ගණනාවකට පසුව පෙර සිය දහස් වාරයක් ඇවිද ඇති මේ බිම මම පය තැබීමි. වසර ගනනාවකට පෙර ඇසූ දුටු එම දසුන මා නැවත දකිමි. නමුදු එදා ඒ රුව වැළඳගත් නන්නාඳුනන තරුණිය වෙනුවට මා එම රුව වැළඳ ගතිමි.
ඒ රුවද පෙරලා මා සිප නලලත සිපගත්තේය. පෙර තිගැස්සුණු පුද්ගලයා ගැහෙමින් මෙන් අප අසලට පැමිණියේය. ඔහුගේ දෑස විසල්ව ඇත. නෙත් වල භීතිය, පුදුමය ,සතුට දුක මිශ්‍රව ඇති සෙයකි.

“ස .. සාරද තේනුක සමරදිවාකර. මගෙ පුතා” ඔහු වෙව්ලන ස්වරයෙන් විමසයි. ඔහු විශ්‍රාමික මේජර් ජෙනරාල් ජයම්පති සමරදිවාකරයි. මගේ ලෙය ගිනියම් විය. මම මුව විවර කලෙමි.

“සාරද තේනුක සමරදිවාකර. ඔව් නම ඒක. වාසගම සමරදිවාකර. ඒ ඇස්, ඒ ගාම්භීර පෙනුම. දශමයක වත් වෙනසක් නෑ. තමුන්ගෙ පුතා වගේමයි මහත්තයො. ඒත් සමරදිවාකර වාසගම තිබ්බට මේ තමුන්ගෙ කවුරුවත් නෙමෙයි.
මේ මගේ පුතා. මගෙයි සාරදගෙයි පුතා. තමුන්ල වෙන එකෙක්ගෙ කියල අපහාස කරපු ලේ මේ. තමුන්ලගෙ බැල්මක්වත් මේ හිඟන්නිගෙ දරුවට වැටෙන්න දෙන්න එපා”
මා මගේ හිත සියලු බරින් නිදහස් කරගතිමි. මගේ ලොවට පෑයූ හිරුගේ හිරු කිරනද අතින් අල්ලාගෙන මා ඉවතට පියනැගුවෙමි.